Wiara w nauce św. Pawła
Wiara apostoła narodów opiera się na prawdzie o zmartwychwstaniu Chrystusa.
Stąd też pełne nadziei i radości są słowa Pawła „Tymczasem jednak Chrystus zmartwychwstał jako pierwszy spośród tych, co pomarli.” (1Kor 15,20).
W ten sposób Paweł wyraża centralną formułę wiary, którą przekazała mu tradycja: „Chrystus został wskrzeszony z martwych” (1Kor 15,4.12). Zmartwychwstałego Chrystusa określa jako „pierwszy z umarłych”. Wyrażenie to wskazuje, iż Chrystus jest nie tylko pierwszym z umarłych, który zmartwychwstał, ale także że Jego zmartwychwstanie jest zapowiedzią i gwarancją przyszłego zmartwychwstania umarłych. Zmartwychwstanie to dokona się w określonym porządku u końcu czasów, gdy Chrystus „przekaże królowanie Bogu i Ojcu i gdy pokona wszelką Zwierzchność, Władzę i Moc” (1Kor 15,24). Zmartwychwstanie umarłych nastąpi w czasie powtórnego przyjścia Chrystusa (zob. 1Tes 2,19; 3,13; 4,15; 5,23). Powtórne przyjście Chrystusa i zmartwychwstanie umarłych oznacza „koniec” dziejów świata[8].
Prawda o zmartwychwstaniu Chrystusa a co z tym się nierozerwalnie łączy – prawda o zmartwychwstaniu wszystkich zmarłych jest podstawowym i centralnym elementem chrześcijańskiego wyznania wiary. Zakwestionowanie wiary w zmartwychwstanie umarłych wyklucza jednocześnie wiarę w zmartwychwstanie Chrystusa. Obydwa te fakty są ze sobą ściśle związane. Wiara w zmartwychwstanie jest dla wszystkich wierzących źródłem ufności i imperatywem by czynić dobro.
[1] Zob. szerzej M. Rosik, Pierwszy List do Koryntian. Wstęp. Przekład z oryginału. Komentarz, Częstochowa 2009, s. 472-481.
[2] Apostoł Piotr podkreśla, iż „żadne proroctwo Pisma nie jest dla prywatnego wyjaśnienia. Nie z woli bowiem ludzkiej zostało kiedyś przyniesione proroctwo, ale kierowani Duchem Świętym mówili od Boga święci ludzie” (1P 1,20-21).
[3] Zob. W. Barclay, Listy do Koryntian, Poznań 2002, s. 103.
[4] Zob. szerzej K. Romaniuk, Wiara w zmartwychwstanie, pusty grób i pojawienie się zmartwychwstałego Chrystusa, Katowice 1981; J. Czerski, Pierwszy List do Koryntian, Wrocław 2009, s. 666.
[5] Szymon – Kefas był znany Koryntianom (1Kor 1,12; 3,22; 9,5).
[6] Nowy Testament wymienia trzech Jakubów: Jakuba apostoła, syna Zebedeusza i brata Jana ewangelisty, zwanego Starszym; Jakuba apostoła, syna Alfeusza, zwanego Młodszym, o którym nic bliższego nie wiadomo oraz Jakuba, syna Kleofasa i Marii, brata Jezusa, czyli kuzyna. Do grona uczniów Jezusa przyłączył się dopiero po zmartwychwstaniu Jezusa. Kierował Kościołem jerozolimskim i odegrał ważną rolę na Soborze Jerozolimskim (zob. Dz 12,17; 15,13; 21,18). Paweł nazywał go „bratem Pana” (Ga 1,19) i zaliczał do „filarów Kościoła” (Ga 2,9).
[7] Zob. Dz 9,1-21; 22,6-21; 26,12-18; por. Ga 1,11-17; Flp 3,3-17; 1Tm 1,12-16. Spotkanie u bram Damaszku, z którym łączy się nawrócenie i powołanie na apostoła, Paweł odróżnia od innych przeżyć i wizji, które wspomina w 2Kor 12,1-10.
[8] Zob. szerzejJ. Kozyra, Aspekty teologiczne paruzji Chrystusa w 1 Kor 15, Studia Śląskie 10(1997), s. 14-44.
