Czyli psalmiści podejmując temat milczenia Boga, w gruncie rzeczy mówią o tym, że zatracenie relacji z Bogiem jest największym nieszczęściem człowieka.

Psalmiści w wielu tonacjach oddają tą rzeczywistość milczenia Boga. Najczęściej w słowach i obrazach bardzo przejmujących. Mówią o tym jak „Bóg pała gniewem” (Ps 2,5; 79,5), „stoi z daleka” (Ps 10,1; 22,2), „ukrywa oblicze” (Ps 4,7; 10,11). Nie jest to jednak nieobecność spowodowana kaprysem Boga. Najczęstszą jej przyczyną jest grzech człowieka. I tutaj z kolei, gdy człowiek odrzuca grzech odnawia się relacja z Bogiem, która je potwierdzona Bożym przebaczeniem. O tym przebaczeniu psalmy mówią, że Bóg już „nie pamięta grzechu”, „przykrywa” go, lituje się, odsuwa grzech. W Ps 103,11-12 czytamy: „Bo jak wysoko niebo wznosi się nad ziemią, tak trwała jest Jego łaska dla tych, co się Go boją. Jak odległy jest wschód od zachodu, tak daleko odsuwa od nas nasze występki”. Tylko Bóg potrafi sprawić, że w sercu człowieka może zagościć prawdziwy pokój (hebr. šalom, por. Ps 72,7; 85,11).