Zostało powiedziane, że ta głęboka relacja jaką Bóg nawiązuje z człowiekiem, a którą tak wspaniale odsłaniają psalmy jest zakorzeniona w przymierzu danym przez Boga.

Tak powiedziałem, że w istocie hebrajski termin ḥesed czyli łaska, miłosierdzie, którym możemy opisać relację Bóg – człowiek jest terminem przymierza. Psałterz w odniesieniu do relacji Boga z człowiekiem w powiązaniu z przymierzem używa jeszcze innego terminu: pamiątka (hebr. zikkarôn). Ten motyw Bożego „pamiętania” pojawia się w psałterzu około 30 razy (np. Ps 118,3). Przez owo „pamiętanie” Boga ciągle realizuje się przymierze, gdyż On „na wieki pamięta o swoim przymierzu” (Ps 105,8). To pamiętanie to nie tyle, jeśli można tak powiedzieć, akt intelektualny co skuteczna troska Boga o swój lud. Bóg „pamięta”, dlatego jest wierny przymierzu i działa w historii przynosząc zbawienie (Ps 78,4-5). Temu Bożemu „pamiętaniu” powinno jednak odpowiadać „pamiętanie” człowieka, czyli jego odpowiedź wiary. Ta biblijna pamięć jest po prostu wyznaniem wiary, trwaniem we wierze, dlatego w psalmach czytamy wezwania, że należy „wspominać dawne cuda” (Ps 77,12), „wspominać Boga” (77,4) i Jego zbawcze imię (Ps 119,55). To jeszcze jedna relacja ukazująca, że Bóg psalmów odsłania się jako ktoś bliski, Emmanuel, Ojciec. Można by jeszcze kilka takich wątków wskazać, ale zwróćmy uwagę na jeszcze jeden bardzo specyficzny wątek podkreślający głęboką relację pomiędzy Bogiem i człowiekiem okazaną Psałterzu. Chodzi o milczenie Boga, które w psalmach zostało w wielu miejscach przedstawione w sposób bardzo przejmujący. Można to tak ująć, że na tle braku obecności Boga, paradoksalnie, jeszcze silniej widać potrzebę Jego obecności.