Ojcostwo Boga przejawia się więc już w akcie stwórczym oraz w trosce o Izraela, z którym to narodem Bóg wiąże się przymierzem i prowadzi go przez historię.

Księga Psalmów uzmysławia nam także, że jest też inny wymiar Bożego działania w swoim ludzie, Bożej opieki. Jak powiedzieliśmy, możemy to Boże działanie traktować jako emanację Bożego Ojcostwa. Otóż Bóg nie tylko stworzył świat, człowieka, wybrał lud, dał mu przymierze i prowadzi go przez meandry historii. Bóg, jeżeli możemy tak powiedzieć, idzie jeszcze krok dalej: On jest stale obecny pośród swojego ludu. I Psałterz uświadamia nam to ze szczególną ostrością gdyż Psalmy są modlitwami, są refleksją nad obecnością Boga w świecie i życiu człowieka, nad spotkaniem człowieka z Bogiem[2]. Bóg jest obecny w swoim ludzie. Oczywiście to najistotniejsze spotkanie pomiędzy człowiekiem a Bogiem dokonuje się w sferze duchowej, ale dla psalmistów ma również, a może przede wszystkim, wymiar materialny, geograficzny. Tym miejscem spotkania z Bogiem, a dokładniej mówiąc, Jego obecności, jest świątynia w Jerozolimie. To jest prawdziwe centrum świata w Psałterzu. Bóg mieszka w świątyni w Jeruzalem. Jego łaskawa obecność trwa. Tak jak wypowiedział to król Salomon w modlitwie na poświęcenie świątyni (1 Krl 8): Bóg nieskończony, którego wszechświat nie może ogarnąć i cały świat jest pełen Jego chwały (por. Ps 8,2), spotyka się w świątyni ze stworzonym człowiekiem. Dlatego w Psałterzu świątynia jest absolutnym centrum wszechświata. Punkt centralny stanowi debir czyli Miejsce Najświętsze przybytku, który otacza świątynna zabudowa. Wokół zaś świątyni rozciąga się Miasto Święte Jeruzalem nad którym władzę sprawuje król, potomek Dawida i dziedzic obietnic mesjańskich.