Bóg jest Panem

Bóg osobowy objawia się w historii zbawienia jako Bóg Izraela. Jako Pan, który nawiązuje dialog z człowiekiem i zawiązuje z Ludem Wybranym przymierze. Bóg objawia się jako Pan świata, Pan historii ponieważ stworzył swój lud i prowadzi go przez całą historię^[7]. Bóg jest Panem Izraela, ale także „Panem całej ziemi” (por. Iz 1,24; 6,1. 8; Joz 3,11. 13) i „Panem wszystkich panów” (por. Ps 136,3; Pwt 10,17). Imię „Adonai” (Pan, Władca) wyraża najgłębszą wiarę i uznanie zależności od Tego, który kieruje historią całego świata. Z imieniem Adonai wiąże się ściśle świadomość, że ten Bóg wybrał właśnie Izraela, i obdarzył szczególną miłością Naród Wybrany potwierdzając ten wybór poprzez całą historię. Imię „Pan” wyrażone jest m.in. w księdze Wyjścia: „Ja jestem Pan, twój Bóg, który cię wywiódł z ziemi egipskiej, z domu niewoli” (Wj 20,2)^[8]. Izraelici wyrażali tę prawdę w wyznaniu wiary powtarzanym uroczyście co szabat. Ten Bóg – Pan całego świata był gwarantem spełnienia obietnic wyrażonych w przymierzach, które ustanawiał z Noem (por. Rdz 6,9‑9,17), z Abrahamem (por. Rdz. 17,1‑7) i Mojżeszem (por. Wj 19,1‑24,11). Bóg objawił się jako wierny danym przez siebie obietnicom. Bóg mógł dochować wierności dlatego, że jest Panem świata. Bóg jest Panem wymagającym. Żąda posłuszeństwa i wierności danym przez siebie przykazaniom. Gdy człowiek nie dochowuje wierności, Bóg wymierza karę, ale nigdy nie chce śmierci grzesznika, lecz by się nawrócić i żył (por. Ez 33,11).

Przymierza starotestamentalne były zapowiedzią Nowego, Wiecznego Przymierza zawartego pomiędzy Bogiem a człowiekiem w Jezusie Chrystusie. W Jezusie Chrystusie Bóg nie objawia się jedynie przez pośrednictwo wydarzeń historycznych i powołanych przez siebie ludzi, lecz objawia się osobowo. Jezus z Nazaretu jest Synem Bożym, który stał się  człowiekiem. Jezus nie tylko mówił o Bogu jako o Ojcu Swoim i wszystkich ludzi. Mówił jako Jednorodzony Syn. Objawiał Ojca całym swoim życiem i samym sobą. Do Filipa Jezus powiedział: „Kto Mnie zobaczył, zobaczył także i Ojca” (J 14,9). Chrystus „jest zarazem pośrednikiem i pełnią całego Objawienia”^[9]. To nowe, nieodwołane przymierze zostało przypieczętowane Krwią Jezusa. Każdy człowiek, który pozwala się obmyć wodą chrztu otrzymuje nowe życie. Bóg czyni go swoim dzieckiem i daje mu uczestnictwo w wewnętrznym życiu Trójjedynego Boga. Człowiek staje obywatelem Królestwa Bożego. Znakiem tego Przymierza i narzędziem, które otwiera człowiekowi udział w dobrach Nowemu Przymierza jest Eucharystia. Sobór Watykański II przypomniał, że „Chrystus ustanowił (…) Nowe Przymierze, a mianowicie Nowy Testament we Krwi swojej (por. 1 Kor 11,25), powołując spośród Żydów i pogan lud, który nie wedle ciała, lecz dzięki Duchowi zróść się miał w jedno i być Nowym Ludem Bożym”[10].