Stary Testament zapowiada Jezusa
Krew Abla - zapowiedzią przelanej na krzyżu krwi Chrystusa.
W złożonej przez Abla ofierze, którą mógł być „baranek” (użyty w hebrajskim tekście termin ṣō’n (wym. con) pozwala na takie rozumienie)[20] można ujrzeć figurę Baranka Paschalnego – Jezusa Chrystusa w tajemnicy Jego krzyża[21]. Przelana krew sprawiedliwego Abla woła z ziemi do Boga (Rdz 4,10), gdyż należy do Stwórcy, stając się w ten sposób głosem wszystkich, których niewinnie wylana krew domaga się zadośćuczynienia (por. Mt 23,34-35; Ap 6,9-10). Ta ekspiacja (zadośćuczynienie) dokonuje się w ofierze Chrystusa, którego krew została wylana na wynagrodzenie wszystkich grzechów ludzkich. Abel wybrany przez Boga oddaje swoją krew za brata Kaina, zapowiadając zbawczą ofiarę Chrystusa za braci (por. 1J 3,16), którego krew „przemawia mocniej niż krew Abla” (Hbr 12,24)[22], gdyż uwalnia człowieka od grzechów i jedna go z Bogiem, a w ten sposób uzdalnia wszystkich wierzących do oddania własnego życia na służbę Boga (Hbr 9,11-14)[23].
[1] Papieska Komisja Biblijna, Naród żydowski i jego Pisma Święte w Biblii chrześcijańskiej, przekł. R. Rubinkiewicz, Kielce 2002, s. 18-19.
[2] Sobór Watykański II, Konstytucja dogmatyczna o Objawieniu Bożym „Dei verbum”, nr 15.
[3] Benedykt XVI, Posynodalna adhortacja apostolska „Verbum Domini”, Kraków 2010, s. 49.
[4] S. Szymik, Typologia biblijna, w: Encyklopedia Katolicka, tom XIX, Lublin 2013, kol. 1238.
[5] Benedykt XVI, „Verbum Domini”, s. 49.
[6] Interpretacja Biblii w Kościele. Dokument Papieskiej Komisji Biblijnej z komentarzem biblistów polskich (przekł. i red. ks. R. Rubinkiewicz), Warszawa 1999, s. 188-189.
[7] M. Szram, Jezus Chrystus w zapowiedziach, w: Encyklopedia Katolicka, tom VII, Lublin 1997, kol. 1319.
[8] H. Gunkel, Genesis (z niemieckiego przełożył M.E. Biddle), Macon, Georgia 1997, s. 40.
[9] J.W. Rogerson, Genesis 1-11, w: J.W. Rogerson, R.W.L. Moberly, W. Johnstone, Genesis and Exodus, Sheffield 2001, s. 83.
[10] A. van den Born, J.C. Margot, Abel, w: J. Bajard, M. Defossez, J. Longton, R.F. Poswick, G. Rainotte (red.), Le Dictionnaire Encyclopédique de la Bible, [Turnhout] Brepols 32002, s. 3.
[11] J. Daniélou, Święci ‹poganie› Starego Testamentu, przekł. ks. K. Fedorowicz, Kraków 2013, s. 22.
[12] Św. Augustyn, Państwo Boże, XV, 1, przekł. ks. W. Kubicki, Pisma Ojców Kościoła, t 13, Poznań 1937, cz. III, s. 2.
[13] B. Costacurta, Obietnica życia w Księdze Rodzaju (z włoskiego przełożyła D. Piekarz), Kraków 2005, s. 62-63.
[14] G. Ravasi, Księga Rodzaju, s. 101.
[15] B. Costacurta, Obietnica życia, s. 65-69.
[16] J.W. Rogerson, R.W.L. Moberly, W. Johnstone, Genesis and Exodus, s. 84.
[17] Chociaż trudno precyzyjnie określić naturę znamienia (hebr. ʼôt – „znak”), jakim Bóg obdarzył Kaina, to jego funkcja jest czytelna: otrzymany „znak” ma przypominać zarówno o grzechu, jakiego dopuścił się Kain, jak i o Bożym miłosierdziu, które zostało mu ofiarowane (G.J. Wenham, Genesis 1-15, (WBC 1), Waco 1987, s. 110).
[18] J. Daniélou, Święci ‹poganie› Starego Testamentu, s. 27.
[19] A. Tronina, Do Hebrajczyków. Słowo zachęty na dni ostatnie, Częstochowa 1998, s. 143.
[20] Hebrajski termin ṣō’n w znaczeniu zbiorowym oznacza „trzodę” (owce, kozy), ogólnie „zwierzę z trzody jako zwierzę ofiarnicze”, „pojedyncze (młode) zwierzęta z trzody”, natomiast metaforycznie może określać „osoby będące pod Bożą opieka” (Koehler L., Baumgartner W., Stamm J.J. (red.), Dec P. (red. nauk. wyd. pol.), Wielki słownik hebrajsko-polski i aramejsko-polski Starego Testamentu, tom II, Warszawa 2008, s. 73-74).
[21] J. Daniélou, Święci ‹poganie› Starego Testamentu, s. 25.
[22] J. Daniélou, Święci ‹poganie› Starego Testamentu, s. 27-28
[23] A. Tronina, Do Hebrajczyków, s. 115-119.
