Jak zatem Nowy Testament ukazuje obecność Jezusa Chrystusa w Psalmie 118?

Ponieważ Psalm 118 jako zakończenie Hallēlu stanowił integralną część świątecznej liturgii Izraela, stąd też słowami tego hymnu modlił się także Jezus podczas paschalnej wieczerzy, w czasie której ustanowił Eucharystię (Mt 26,30; Mk 14,26). Podobnie, jak pozostałe psalmy tworzące Hallēl (Ps 113-118), Psalm 118 wychwala łaskawe działanie Boga, które jako jedyne może odwrócić po ludzku nieodwracalne sytuacje (Ps 118,5.10-12.22). W bezpośrednim kontekście męki Jezusa musiała wyjątkowo brzmieć zachęta psalmisty, który przekonuje, że „lepiej się schronić u Pana, niż ufać człowiekowi” (Ps 118,8). Chrystus wchodząc w paschalną tajemnicę swojej śmierci i zmartwychwstania recytował słowa Psalmu 118, który sławi moc i wierność Boga prowadzącego swój lud z niewoli do wolności. Ten modlitewny tekst w tej sytuacji staje się wymownym świadectwem o Bogu, który jako jedyny daje ostateczne zwycięstwo nad złem i śmiercią (Ps 118,13.18). Stąd też psalmista woła, że bardziej trzeba zaufać Bożemu imieniu (Ps 118,11-12), niż liczyć na pomoc ludzkich środków, które nie potrafią ocalić (Ps 118,8-9)[15]. Ponieważ do Boga, którego miłość jest wieczna i niezmienna należy ostatnie słowo, stąd też nie śmierć, ale nad całą historią ludzkości dominuje wydarzenie zmartwychwstania Chrystusa (Biblia Paulińska).