Markowe świadectwo o Jezusie

Słowa: „Początek Ewangelii Jezusa Chrystusa, Syna Bożego” (Mk 1,1) świadczą, że św. Marek stara się ukazać, kim jest Jezus. Jego tekst jest świadectwem kogoś, kto dobrze poznał Mistrza z Nazaretu. Jest bardzo prawdopodobne – jak stwierdza Papiasz, biskup Hierapolis (około r. 130) – jest to utrwalone przez ewangelistę świadectwo apostoła Piotra.[1]

Zacytowany wstęp do Ewangelii świadczy, że ewangelista zamierza ukazać Jezusa jako człowieka, następnie jako Mesjasza a wreszcie jako Syna Bożego.

a) Jezus – Człowiek

Św. Marek utrwalił ludzkie rysy Mistrza z Nazaretu. W sposób niezwykle śmiały i dla później żyjących wręcz trudny do pojęcia pisze o Jego ludzkich uczuciach. Mistrz odczuwa litość, gdy widzi klęczącego trędowatego (Mk 1,41). Rodzi się w Nim gniew i rozgoryczenie, gdy spotyka się z zatwardziałością (Mk 3,5) oraz zdziwienie z powodu niedowiarstwa (Mk 6,6) lub oburzenie w stosunku do apostołów, którzy nie chcą dopuścić do Niego dzieci (Mk 10,14).

Ewangelista zaznacza, że krewni Mistrza z Nazaretu szczerze się niepokoją stanem Jego zdrowia: „Wybrali się, żeby Go powstrzymać. Mówiono bowiem: «Odszedł od zmysłów»” (Mk 3,21). A na innym miejscu stwierdza: „I nie mógł tam zdziałać żadnego cudu. [...] Dziwił się też ich niedowiarstwu” (Mk 6,5-6). Albo pisze, że Jezus stawiał pytanie, aby się dowiedzieć, o czym rozmawiali apostołowie (Mk 9,16.33). Nie bierze zaś pod uwagę tego, że takie zdania mogą wzbudzić wątpliwość co do bóstwa Mistrza.