Jezus Mistrzem wspólnoty Kościoła

Wspólnota Kościoła ściśle związana jest z Chrystusem. On jest jej Mistrzem. Uczy o prawdziwej woli Bożej. Przekazuje to, co Mu polecił Ojciec (Mt 18,20.35). Widać to nawet w sposobie Jego nauczanie („Zaprawdę, powiadam wam” – Mt 18,2.18-19). Potwierdza to także struktura Ewangelii św. Mateusza, a szczególnie tzw. formuły kończące, występujące w pięciu przemówieniach Jezusa (Mt 7,28) oraz fakt, że mowy zostały wygłoszone w miejscu objawienia, czyli na górze (Mt 5,1; 28,16) lub w świątyni (Mt 21,23; w miejscu paralelnym św. Marek 11,27 nie wspomina o świątyni). Wskazuje to, jaki cel przyświeca św. Mateuszowi.

W teologicznej koncepcji św. Mateusza niezwykle ważną rolę spełnia obraz Jezusa jako nowego Mojżesza i Nauczyciela. Ewangelista nie używa wprawdzie tych określeń, ale wyraźnie je sugeruje, zestawiając życie Chrystusa z działalnością Mojżesza i Izraela. Czyni to najpierw w Ewangelii dziecięctwa. Opowiadanie o ucieczce Jezusa do Egiptu wzorował na opisie ucieczki prześladowanego przez faraona Mojżesza do kraju Madianitów. Między tymi opisami istnieją nawet zbieżności słowne (Wj 2,15 = Mt 2,13; Wj 4,19 = Mt 2,20-21). Ewangelista chciał przez to powiedzieć, że Chrystus jest nowym Mojżeszem, a nawet kimś więcej, albowiem uwolni lud nie tylko z niewoli egipskiej, lecz z niewoli grzechu (Mt 1,21). Rozwinie tę myśl jeszcze wyraźniej w toku dzieła, a szczególnie w Kazaniu na Górze. W tym przemówieniu zestawia Chrystusa-Nauczyciela z Mojżeszem-prawodawcą. Umieszczając bowiem przemówienie Jezusa na górze, a następnie, przytaczając przykazania Dekalogu (Mt 5,21-48), czyni wyraźną aluzję do góry Synaj. Św. Łukasz umieszcza to przemówienie na równinie. Św. Mateusz celowo lokalizuje kazanie na górze. W ten sposób osiągnął podwójny cel: nawiązał do wydarzeń na górze Synaj oraz podkreślił teologiczne znaczenie góry w życiu Jezusa.