Bogacz i Łazarz (Łk 16,19-31)

Śmierć

Opis śmierci rozpoczyna znamienne wprowadzenie św. Łukasz – egeneto – zdarzyło się. W polskim przekładzie termin ten jest pomijany. Tymczasem jest to znak, iż autorowi chodzi o wydarzenie, które zmienia wszystko. W ten sposób podkreśla ważność wydarzeń, które za chwile zostaną opisane. Są to wydarzenia decydujące dla człowieka. A zatem rozpoczyna się coś całkowicie nowego.

Bogacz i Łazarz. Chociaż należeli do dwóch różnych światów, to jednak obu połączył ten sam los: każdy z nich umarł . Jest to los wspólny wszystkim śmiertelnikom. Ale śmierć nie jest jednakowa dla wszystkich. Wręcz można powiedzieć, iż jest początkiem różnicowania, z każdym obchodzi się inaczej. Wraz z nią kończy się czas przyznany na przynoszenie owoców nawrócenia. Czas się skończył, teraz następuje tylko ogłoszenie wyniku. Odpłata Boża rozpoczyna się już w chwili śmierci.

Pisząc o pogrzebie bogacza Łukasz stwierdzi niezwykle krótko: „Bogacz został pogrzebany”. Z pewnością pogrzeb ten był wystawny, dostojny, z zachowaniem wszystkich tradycyjnych obrzędów i honorów. Łukasz jednak zapisze krótko: „umarł i został pogrzebany” (gr. Etafe – termin od którego pochodzi epitafium).

O pogrzebie Łazarza Łukasz jakby milczy. Jakby chciał podkreślić, iż nawet w takiej chwili nikt nie ulitował się nad nim. Brak w przypowieści wzmianki o pogrzebie biedaka, całkowicie opuszczonego przez społeczeństwo, podkreśla jego krańcowe poniżenie na ziemi. Każdy człowiek, nawet najuboższy, powinien być złożony do grobu. Niepogrzebanie ciała zmarłego uważano za szczególne zło (por. 1 Krl 14,13).

Okazuje się jednak, iż porzuconego i zaniedbanego przez wszystkich Łazarza, sami aniołowie zanieśli na łono Abrahama. Opis tego wydarzenia przypominać może dostojny kondukt pogrzebowy. Łazarz został wyniesiony ku górze. Został wywyższony. Bogacz zaś po prostu został pogrzebany. Bóg bowiem rzeczywiście poniża i usuwa z tronów możnych, a wywyższa poniżonych (Łk 1,52).