Mowa o s. Marcie Katarzynie Faron. Skomplikowaną nazwę zgromadzenia wyjaśnia tak. – Założyciel bł. Franciszek Palau y Quer był hiszpańskim karmelitą, który zakładając zgromadzenie, chciał nadać mu charakter misyjny. Podziwiał zaś bardzo św. Teresę od Jezusa – mówi.

Śluby wieczyste złożyła 4 września w kościele w Kamienicy. W zgromadzeniu jest już 9 lat. Ostatnich 5 spędziła w Saragossie. O tym, jak trafiła na karmelitanki, mówi tak: – Kończyłam liceum i miałam wewnętrzne pragnienie życia zakonnego, ale nie wiedziałam, co, gdzie i jak. Znalazłam broszurę, którą zostawiły zaproszone wcześniej do szkoły przez ówczesnego katechetę ks. Krzysztofa Orła siostry. Zadzwoniłam. Pojechałam. Ujęło mnie bardzo to, że przyjęły mnie w pełnej wolności, prosto, życzliwie, jak domownika, jak w rodzinie. Usłyszałam też, że jak się nie spodoba, pójdziesz gdzie indziej – wspomina. Została. Jest jedną z pięciu Polek w zgromadzeniu. A z powołaniem zakonnym było tak: – W szkole ks. Orzeł prowadził wolontariat. Jeździliśmy pomagać do starszych i chorych do Grywałdu, do niepełnosprawnych dzieci w Czarnym Potoku. Przez tę działalność, przez pomoc innym uczyłam się ducha służby, który zaprowadził mnie do zakonu – mówi. Wielu powie, że s. Marta nie wygląda jak zakonnica. Na śnieżnobiałej koszuli ma znak zgromadzenia. – Nie uważamy, że strój to pierwszorzędna sprawa. Ma nam pomagać w misji, a nie być priorytetem. Mamy oczywiście habity, ale noszenie określonego stroju to osobista opcja zakonnicy, także w związku z pracą, jaką podejmuje – tłumaczy s. Anna Krawiec, przełożona polskiej wspólnoty w Sopocie. Dom w tym mieście jest dziś jedyną polską placówką zgromadzenia, które musiało zlikwidować, niestety, nie tak dawno dom w Tarnowcu k. Tarnowa. Siostra Marta podejmuje właśnie pracę w Sopocie.