A czy podobną aktywność Ducha Bożego można zaobserwować w odniesieniu do królów narodu wybranego?

W przełomowym momencie dziejów dawnego Izraela, jakim było przejście od epoki biblijnych sędziów do monarchii, Izraelici żądali ustanowienia króla (1Sm 8,5). Pełniący wówczas posługę proroka i sędziego Samuel, dla którego postulat ustanowienia króla był nie do przyjęcia, gdyż był wyraźnym znakiem, że izraelski lud odrzuca Boga i nie ufa Mu, zatroszczył się, by pomimo realizacji tego żądania Izrael nie utracił poczucia przynależności do Boga. Stąd też namaszczenie Saula na pierwszego władcę w Izraelu, którego dokonuje sam Bóg za pośrednictwem Samuela oznaczało, że król otrzymuje Bożą łaskę, uzdalniającą go do reprezentowania Boga na ziemi, co będzie prowadziło do wybawienia Izraela. Cel ten może być osiągnięty, bo Bóg jest z Saulem (1Sm 10,7), co znajduje potwierdzenie w obdarowaniu pierwszego władcy Izraela Bożym Duchem. Samuel po namaszczeniu Saula, zaraz po tym, jak zapowiedział mu spotkanie z gromadą natchnionych proroków, powiedział do niego: „Wtedy duch PANA cię opanuje i wpadniesz w uniesienie jak tamci i staniesz się innym człowiekiem” (1Sm 10,6). Dalej natchniony autor mówi, że „skoro tylko Saul rozstał się z Samuelem, Bóg przemienił jego serce. W tym dniu spełniły się również wszystkie znaki zapowiedziane przez Samuela. Tak więc, gdy Saul przybył do Gibea, wyszła mu naprzeciw gromada proroków, a jego samego opanował duch Boży i zaczął prorokować razem z nimi” (1Sm 10,9-10).