Kierownictwo Ducha Bożego

W innym miejscu, w kontekście spektakularnego zwycięstwa z Ammonitami natchniony tekst podaje, że kiedy nadszedł czas, by ruszyć do boju Saulem „owładnął duch Boży” (1Sm 11,6). Niestety, kiedy Saul zaczął dążyć do osiągnięcia władzy absolutnej, realizując własne plany, a religię wykorzystywał dla wzmocnienia własnej pozycji, jak podaje Pierwsza Księga Samuela: „Duch PANA odstąpił od Saula, a opętał go zły duch, którego zesłał PAN” (1Sm 16,14). Przytoczona wypowiedź oznacza, zgodnie z tym, co zostało powiedziane na początku dzisiejszego wykładu odnoście tego typu sformułowań, że Saul sam ponosi konsekwencje własnych błędnych decyzji, będących wynikiem sprzeniewierzenia się znanej mu woli Boga co do sprawowania urzędu królewskiego. W tym momencie rozpoczyna się historia Dawida, którego Bóg poprzez posługę Samuela namaścił na przyszłego króla Izraela i od tej chwili tym Bożym pomazańcem także „owładnął (hebr. ṣālaḥ) duch PANA” (1Sm 16,13). W ten sposób Dawid, najpotężniejszy król biblijnego Izraela, stał się obrazem przyszłego Króla-Mesjasza, prawdziwego wybawcy Bożego ludu. Teksty Nowego Testamentu pokazują jednak, że Duch Święty prowadząc Jezusa Chrystusa w realizacji Jego misji ukazał Mu inną drogę wiodącą do Bożego zwycięstwa, pozbawioną oręża i ludzkich ambicji. Ostateczne kierownictwo Ducha Świętego objawiło się w krzyżu Jezusa, który idąc drogą uniżenia przelał własną krew, by uwolnić człowieka z niewoli grzechów.