Właściwe rozumienie sformułowania zawartego w przytoczonym tekście - „duch Boży” – można znaleźć w następnym wersecie, w słowach faraona skierowanych bezpośrednio do Józefa: „Bóg dał ci poznać to wszystko” (Rdz 41,39). Faraon jest przekonany, że skoro nikt nie potrafił wyjaśnić jego snów z wyjątkiem Józefa, to mądrość tego Hebrajczyka musi być darem Boga. Ponieważ Józef nie przypisywał sobie umiejętności tłumaczenia snów, lecz samemu Bogu (Rdz 41,16), dlatego faraon mógł wysunąć ostateczny wniosek, że Hebrajczyk jest pełen „ducha Bożego” (Rdz 41,38). Duch Boży zamieszkał w Józefie jako duch mądrości, uzdalniając go do umiejętnego zarządzania egipskim imperium oraz sprawowania nadzwyczajnej funkcji zarówno dla dobra własnej rodziny, jak i przyszłości Izraela. Dla zrealizowania swojej woli Bóg dał Józefowi znaki i natchnienie, a jednocześnie sprawił zaistnienie odpowiednich warunków, które umożliwiły właściwe ich odczytania, co ostatecznie skutkowało wyniesieniem tego wybranego Hebrajczyka przez faraona do godności zarządcy Egiptu. Józef obdarzony przez Boga nadzwyczajnym darem stał się narzędziem Bożym w kierowaniu dziejami Izraela.