Rozważając świadectwa Starego Testamentu o obecności i działaniu Ducha Bożego dowiedzieliśmy się, że fundamentalną aktywnością Ducha Bożego, jakiej doświadcza każda żyjąca istota jest dar życia, którym Bóg obdarza swoje stworzenie. Wiemy również, że wieloraka aktywność Ducha Bożego w człowieku sprawia, że jest on zdolny do działań służących urzeczywistnianiu się Bożych zamierzeń w historii zbawienia. Jesteśmy jednocześnie świadomi, że nie jest łatwo nadać swojemu życiu właściwy kierunek, by podążać Bożymi drogami. Czy starotestamentowe pisma ukazują działanie Ducha Bożego, który pomaga człowiekowi dobrze żyć?

Natchnieni autorzy Starego Testamentu wyrażają przekonanie, że dzięki Duchowi Bożemu człowiek może postępować etycznie. Są przeświadczeni, że Duch Boży, który stanowi centrum osobowego i duchowego życia człowieka oddziałuje na niego, co uwidacznia się chociażby w pobudzaniu do dobrego (Ezd 1,5), oświecaniu i nauczaniu (Ne 9,20), czy też uzdalnianiu do rozeznawania woli Boga (Mdr 9,17). Można powiedzieć, że aktywność Ducha Bożego wobec człowieka ma charakter formacyjny, wychowawczy oraz oczyszczający, gdyż jej istotnym celem jest przemiana ludzkiego wnętrza. To właśnie działanie Ducha Bożego, mówiące o obecności samego Boga pośród swoich stworzeń sprawia, że człowiek jest świadom Boga, że może doświadczać Go w swoim życiu. Ten najbardziej osobisty element w życiu ludzkim, jakim jest Duch Boży starotestamentowe pisma ukazują jako moc Bożą, która uzdalnia człowieka do prowadzenia moralnego życia. Działanie Ducha Bożego zmierza bowiem do uświęcenia człowieka, co jest możliwe dzięki temu, że ten duchowy dar Boga to właśnie Boży „duch świętości”, Boży „duch święty”. Tak więc uświęcające działanie Ducha Bożego ukazane w Starym Testamencie również wpisuje się w proces objawienia Ducha Świętego w dziejach zbawienia, służąc ukształtowaniu nowotestamentowej nauki o Trzeciej Osobie Trójcy Przenajświętszej.