Wyrażona tutaj wdzięczność Bogu dotyczy daru „świętego ducha”, który działa w życiu wiernego jako zbawcza moc, wspierająca go w walce z grzechem. Zwrot mówiący o „wylaniu ducha świętego” precyzuje inny fragment qumrańskiego hymnu, w którym autor uznaje przed Bogiem: „Wylałeś Twego ducha świętego na przebłaganie za winę” (1QH fragment 2,13). Inny znowu hymniczny tekst w sposób wyraźny mówi o oczyszczeniu, które dokonuje się dzięki aktywności „ducha świętego” w ludzkim wnętrzu: „Wiem, że nikt nie jest sprawiedliwy przed Tobą, przeto rozchmurzyć pragnę Twoje oblicze przez ducha, którego złożyłeś we mnie, aby dopełnić Twych zmiłowań wobec Twego sługi na zawsze, oczyszczając mnie przez Twego ducha świętości […]” (1QH 16,11-12). Przytoczone fragmenty potwierdzają, że na pewnym etapie duchowej ewolucji wierni wyznawcy jedynego Boga Izraela nie myśleli tylko o wyzwoleniu z ucisku doznawanego od różnych prześladowców, jak to miało miejsce w czasach biblijnych sędziów, ale przede wszystkim pragnęli świętości wewnętrznej, by móc służyć Bogu w pobożności i sprawiedliwości, a więc z czystym sercem, co mogło urzeczywistnić się jedynie dzięki uświęcającemu działaniu Ducha Bożego. Wypełnieniem tych oczekiwań jest poczęcie Syna Bożego za sprawą Ducha Świętego (Łk 1,35), które inicjuje decydujący etap uświęcającego działania Ducha Bożego, obejmujący wszystkich ludzi.