Odpowiedzi na to pytanie dostarcza mowa diakona Szczepana, który postawiony przed Wysoką Radą Żydów mówił: „Nasi przodkowie mieli na pustyni Namiot Przymierza. Ten bowiem, który rozmawiał z Mojżeszem, kazał mu go uczynić według ukazanego mu wzoru. Nasi przodkowie przejęli go i pod wodzą Jozuego wnieśli do ziemi, z której Bóg przed nimi wypędził pogan. Tam namiot pozostał aż do czasów Dawida. Jego Bóg obdarzył łaską, a on prosił, aby mógł zbudować świątynię dla domu Jakuba. Jednak dopiero Salomon wybudował Mu dom. Ale Bóg Najwyższy nie mieszka w budowlach wzniesionych przez człowieka, jak mówi prorok: Niebo jest moim tronem, a ziemia podnóżkiem stóp moich. Jakiż dom możecie Mi zbudować – mówi Pan, i gdzie jest miejsce, w którym miałbym odpocząć? Przecież to wszystko uczyniła moja ręka” (Dz 7,44-50). Mocno brzmią słowa Szczepana, który odwołując się do proroctwa Natana (2Sm 7) oraz Izajaszowego proroctwa (Iz 66,1) stwierdził, że „Bóg Najwyższy nie mieszka w budowlach wzniesionych przez człowieka” (Dz 7,48). Kiedy Jezus zapowiada zburzenie świątyni, którą wzniesie w ciągu trzech dni na nowo (J 2,19) mówi, jak wyjaśnia Ewangelista Jan, „o świątyni swego ciała” (J 2,21). Stąd też można powiedzieć, że nie materialna świątynia, święte miejsce obecności Bożej, ale Ciało zmartwychwstałego Syna Bożego jest takim „miejscem”, gdzie człowiek znajduje Bożą obecność i Boże zbawienie. To, co wyraził odnośnie Bożego zamieszkania w budowlach wzniesionych przez człowieka diakon Szczepan w Dziejach Apostolskich uzasadnia sam Jezus w rozmowie z Samarytanką, która na pytanie o właściwe miejsce dla sprawowania kultu (J 4,20) słyszy: „Bóg jest duchem, stąd też ci, którzy Go wielbią, winni to czynić w Duchu i w prawdzie” (J 4,24). Uświęcającemu działaniu Ducha Świętego nie podlega zatem w pełni materialny dom, ale ten duchowy, gdyż tylko on może stać się prawdziwym mieszkaniem Boga, co dokonuje się dzięki aktywności Ducha Bożego. Rzeczywisty duchowy dom Boga, zgodnie z nauką zawartą w Pierwszym Liście św. Piotra, jest zbudowany z „żywych kamieni”, którymi są ludzie uświęceni wewnętrznie przez Ducha Bożego (1P 2,4-10).