Przypowieść o talentach (Mt 25,14-30)

II. Meditatio – spojrzenie i przemyślenie siebie w świetle słowa Bożego

Medytacja, to czas baczniejszego spojrzenia na siebie. To czas spojrzenia na moje miejsce w poznanej i zgłębionej historii.
Jest to czas ponownego czytania i zastanawiania się, jak to słowo odnosi się do mojego życia. W tej części naszej medytacji będzie więcej ciszy, więcej przyglądania się sobie samemu i swojemu życiu.

Służyć sobie nawzajem

Przypowieść o talentach przypomina nam, iż każdy otrzymał od Boga jakieś talenty.  Apostoł Paweł uczy nas, iż „różne są dary łaski” (1Kor 12,4); „według udzielonej łaski mamy różne dary” (Rz 12,6). Wszystko, co mam i kim jestem, otrzymałem w darze (1Kor 4,7). Dary które daje nam Bóg są różne, ale wszystkie służą budowaniu Ciała Chrystusa (Ef 4,11-12). Talenty są nam dane przez Boga – są jak owym sługom powierzone na pewien czas. Są to zdolności, umiejętności. Ale są to także dary duchowe – dary Ducha Świętego (zob. Rz 12,6-8; 1 Kor 12,7-11). Nasze życie jest niezwykłym darem od Boga. W tym wszystkim dawca tych darów wymaga od nas zaangażowania, byśmy dołożyli usilnych starań, aby otrzymane dary wykorzystać jak najlepiej. Niewykorzystanie otrzymanych dotąd darów, ich zmarnowanie (zakopanie ziemi, Mt 25,18) naraża na to, że nic nie zostanie nam powierzone. Przypowieść jest zachętą do tego, aby „służyć sobie nawzajem tym darem, jaki każdy otrzymał” (1 P 4, 10).