Zacznijmy od zwrócenia uwagi na strukturę tego fragmentu.

W omawianej perykopie Księgi Ezechiela można wskazać dwie zasadnicze części:

(a) opis wizji ożywienia wysuszonych kości (ww. 1-10),

(b) zapowiedź ożywienia zmarłych spoczywających w grobach (ww. 11-14).

Werset 11 stanowi swego rodzaju pomost łączący obie części. Pierwsza jego połowa: „Synu człowieczy, kości te to dom Izraela!” (w. 11a) nawiązuje do części poprzedzającej, zaś jego druga połowa: „Oto mówią oni: Wyschły kości nasze, znikła nadzieja nasza, już po nas!” (w. 11b) wskazuje na pełne rozpaczy położenie Ten właśnie werset jest kluczowy dla prawidłowej interpretacji tego tekstu. Podczas gdy przytacza on przepełniony beznadzieją lament ludu przebywającego na wygnaniu babilońskim, który ze względu na swe trudne położenie bliski jest zwątpienia, obie części – poprzedzająca go i następująca po nim – zawierają zapowiedź rychłej odpowiedzi Boga na rozpaczliwe wołanie swego ludu.