Możemy zatem powiedzieć, że przed nami wyjątkowy tekst, który mówi o prawdziwym poczuciu grzechu i jego niszczącej mocy oraz prawdziwej i szczerej prośbie o przebaczenie, zwróconej do prawdziwego, żywego Boga.

Modlący się psalmista niczego nie udaje. Psalm 51 należy do grupy siedmiu psalmów pokutnych (Ps 6; 32; 38; 102; 130; 143). Tradycja żydowska przypisywała tę pokutną modlitwę królowi Dawidowi, który po grzechu cudzołóstwa z Batszebą, żoną Uriasza Chetyty, błagał Boga o miłosierdzie (2Sm 11-12).

Potwierdzeniem tego przekonania jest treść tytułu psalmu, zamieszczonego w dwóch pierwszych wersetach: „Dyrygentowi. Psalm Dawida, gdy przyszedł do niego prorok Natan po jego wejściu do Batszeby” (ww. 1-2). Łagodne określenie grzechu Dawid, ujęte jako „pójście do Batszeby” (użyty w tekście hebrajski czasownik bô’), posłużyło ukazaniu teologicznej prawdy, że zaraz po tym „grzesznym wejściu” Dawida również „weszło” (ten sam hebrajski czasownik bô’), wypowiedziane ustami proroka Natana, słowo Boże, dokonując osądu królewskiego występku (2Sm 12).

W tej sytuacji Dawid natychmiast uznał swój grzech przed Bogiem, błagając o miłosierdzie. Pomimo utrwalonego w tradycji przekonania o Dawidowym autorstwie tego pokutnego tekstu, egzegeci wskazują, że Psalm 51 prawdopodobnie powstał u schyłku VI w. przed Chr., po powrocie Izraela z niewoli babilońskiej, kiedy to tworzono wiele błagalnych modlitw. Dla człowieka wierzącego ważny jest sam tekst tej wyjątkowej modlitwy, która pomaga złożyć przed Bogiem popełnione grzechy.