Jezus Chrystus, poczęty z Ducha Świętego, namaszczony Nim w momencie chrztu, nie tylko niósł w Duchu dobrą nowinę, ale obdarzony mocą Najwyższego, przyszedł zniszczyć królestwo szatana, a zaprowadzić panowanie Boga (Mt 4,23; 9,35; 24,14). Jezus był świadom, że dokonywało się to w nieustannej walce ze złymi duchami (por. Mk 1,32-34). Uzdrowienia i wypędzania złego ducha są znakiem nadejścia królestwa i zapoczątkowania zbawienia, które obejmuje całego człowieka.

„Wówczas przyprowadzono Mu opętanego, który był niewidomy i niemy. Uzdrowił go, tak że niemy mógł mówić i widzieć. A całe tłumy pełne były podziwu i mówiły: «Czyż nie jest to Syn Dawida?» Lecz faryzeusze, słysząc to, mówili: «On tylko mocą Belzebuba, władcy złych duchów, wyrzuca złe duchy». Jezus, znając ich myśli, rzekł do nich: «Każde królestwo od wewnątrz skłócone pustoszeje. I nie ostoi się żadne miasto ani dom, wewnętrznie skłócone. Jeśli szatan wyrzuca szatana, to sam z sobą jest skłócony, jakże się ostoi jego królestwo? I jeśli Ja mocą Belzebuba wyrzucam złe duchy, to czyją mocą wyrzucają je wasi synowie? Dlatego oni będą waszymi sędziami. Lecz jeśli Ja mocą Ducha Bożego wyrzucam złe duchy, to istotnie przyszło do was królestwo Boże. Albo jak może ktoś wejść do domu mocarza i sprzęt mu zagrabić, jeśli mocarza wpierw nie zwiąże? I dopiero wtedy dom jego ograbi»” (Mt 12,22-29).