Czy św. Łukasz rzeczywiście zwraca szczególną uwagę na Ducha Świętego w odniesieniu do Jezusa i do ludu Bożego?

W trzeciej Ewangelii autor siedemnaście razy wspomina Ducha Świętego (Mk – 6; Mt – 11; J – 14). Pojawia się On aż trzynaście razy w pierwszych czterech rozdziałach. Można więc powiedzieć, że Duch Święty odgrywa zasadniczą rolę u początków dziejów Jezusa. Jest On twórcą nowych czasów. Jego działanie jest widoczne w wydarzeniach opisanych w Ewangelii dziecięctwa.

Duch Święty złączony jest z narodzeniem św. Jana Chrzciciela, który „już w łonie matki napełniony zostanie Duchem Świętym” (Łk 1,15). Jego matka, św. Elżbieta, została również napełniona Duchem Świętym, gdy pozdrawiała Maryję (Łk 1,41), podobnie jak jego ojciec Zachariasz, w chwili obrzezania dziecka (Łk 1,67).

Ale Duch Święty jest przede wszystkim związany z Jezusem. „Duch Święty zstąpi na Ciebie i moc Najwyższego okryje Cię cieniem” – oświadczył Maryi anioł Gabriel w chwili zwiastowania (Łk 1,35). Od początku życia ziemskiego spowija On więc Mesjasza. Jego dziełem jest przede wszystkim dziewicze poczęcie Jezusa przez Maryję. Ta Moc Najwyższego sprawiła to, co wydaje się niemożliwe. Jej działanie przypomina moc stwórczą Ducha Bożego, unoszącego się nad pierwotnym chaosem w chwili stwarzania świata (Rdz 1,2). Teraz dokonuje zatem nowego stworzenia. Tę samą myśl o nowym stworzeniu, które przychodzi wraz z narodzeniem Jezusa, wyraża rodowód doprowadzony, nie jak u św. Mateusza do Abrahama, lecz do Adama, ze znamienną przydawką – syna Bożego (Łk 3,38).

Duch Święty zstąpił na Maryję zgodnie z proroctwem o zstąpieniu i wylaniu Ducha Boga z wysokości (Iz 32,15). Dał początek życiu Jezusa, tak jak później dał początek Jego trwaniu w Kościele. Skłonił także Symeona, aby udał się do świątyni, gdy po raz pierwszy wchodził będzie do niej Jezus i pozwolił mu rozpoznać Mesjasza (Łk 2,26-27). Z wystąpieniem Jezusa zaczyna się zatem nowa epoka: na nowo „otworzyło się niebo” (Łk 3,21).