Przypowieść o chwaście (Mt 13,24-30.36-43)

Synowie zła i zły

Chwastem są „synowie zła”. Są to ludzie niegodziwi, są to ci, którzy wybierają drogę zła. Drogę, której panem jest zły (gr. poneros) – nieprzyjaciel  (gr. ehtros) – „szatan” (gr. diabolos).

Diabeł to ten, który dzieli. Termin diabeł jest greckim słowem na określenie hebrajskiego satan. Szatan (gr. satanas) jest transliteracją aramejskiego satana. Teologicznie nie ma różnicy pomiędzy terminami „diabeł” i „szatan”. W rozumieniu Mateusza diabeł przedstawiony jest jako przeciwnik Jezusa. W scenie kuszenia jest on przeciwnikiem Jezusa (zob. Mt 4,1-11). W przekazie tym diabeł jest określony jako „kusiciel” (Mt 4,3), jako ten, który próbuje odwieść Jezusa od pełnienia woli Boga. Ostrzegając przed szatanem Mateusz pokazuje, iż cały świat jest polem jego działania. Ma on swe królestwo, czyli obszar swojego panowania. Ma on swych aniołów pod swą władzą (Mt 25,41). Jego wpływ rozciąga się także na ludzi (Mt 13,38). Działa on w Kościele i poza Kościołem.

Jezus wie o jego istnieniu i jego działalności. Przy całej jednak swej władzy diabeł nie jest suwerennym władcą. Jest podporządkowany Bogu (Mt 4,1) oraz Synowi Człowieczemu (Mt 25,31-46), a jego rola rozciąga się jedynie na czas Kościoła, ponieważ w Dniu Ostatnim diabeł i jego aniołowie oraz jego „synowie”, zostaną wrzuceni w ogień wieczny (Mt 13,42; 25,41). Mateusz stwierdza, że tym, który posiał „chwast”, „synów złego” jest diabeł. Jest on głównym nieprzyjacielem Syna Człowieczego.