Pan, Jego pole i dobre ziarno

Św. Mateusz zapisze: „Królestwo niebieskie, podobne jest do człowieka, który posiał dobre nasienie na swojej roli. Obraz gospodarza siejącego ziarno był bliskim dla słuchaczy Jezusa. Szczególnie w terenach Galilei, które to tereny były niezwykle urodzajne. Po dziś dzień wystarczy dać tej ziemi trochę wody, a można cieszyć się niezwykle obfitymi plonami. Pola Galilei są szczególnie piękne. Budzą w każdym niekłamany zachwyt. Trud siejącego i troszczącego się o pole rolnika zawsze budził i budzi szacunek. Pracujący bowiem na roli dają ludziom pokarm.

Pewien człowiek, który dalej, w Mt 13,27 zostaje określony mianem gospodarza tej ziemi, zasiał dobre nasienie. Gospodarzem tym, co czytelnik bez trudu odczytuje, jest sam Jezus. Nasienie bardzo często w myśli Mateusza oznacza ludzi (zob. Mt 22,24.25). A zatem gospodarz umieszcza w swojej ziemi ludzi. Ludzi, którzy są dobrzy. Ci, którzy znajdują się w rękach Boga są dobrymi. Każdy kto przylgnął do Chrystusa, kto, jak zapisze św. Paweł został zanurzony w Chrystusie, kto przyoblekł się w Chrystusa (Ga 3,27), jest człowiekiem – jest ziarnem dobrym. Człowiek ochrzczony został przez Chrystusa przyobleczony mocą (1 Tm 1,12). Ziarno, które jest w rękach gospodarza jest dobre. Inne niż ziarno nieprzyjaciela, które jest złe. Warto również zauważyć, że gospodarz posiał nasienie na swoim polu. Nieprzyjaciel zaś zasiewa nasienie na polu, które nie należy do niego. Polem, dla słuchaczy Jezusa, wydaje się być lud Izraela.

Pan, który jest dobrym gospodarzem, ma swoje pole, które jest polem urodzajnym i na tym polu zasiewa dobre ziarno. On przez całą przypowieść jest. Jest nieustannie obecny, czuwa nad swoim polem, nie traci z oczu od chwili zasiewu, aż po żniwa. Mówi, wyjaśnia – nade wszystko jednak nie opuszcza swojego dzieła.

Rzecz jasna, iż polem – własnością Pana – jest także każdy z nas. Każdy z nas, kto jest uczniem Chrystusa jest Jego polem. Polem w którym On sieje ziarna życia. Polem w którym gdy nie czuwamy, nieprzyjaciel pana wsiewa zło.