Nielitościwy dłużnik (Mt 18,21-35)

Moje życie winno być dziękczynieniem. Przebaczenie stanowi jego konkretną, uprzywilejowaną formę. Nie można być prawdziwym chrześcijaninem, który nie przebacza.

Stąd też należy zweryfikować pytanie Piotra. Nie zasadnym jest pytanie: „Ile razy powinienem przebaczyć, jeśli mój brat wykroczy przeciwko mnie?”. Właściwe pytanie powinno brzmieć: „Ile razy będę mógł przebaczyć...?”. Przebaczenie nie jest przymusem, powinnością, obowiązkiem, ale piękną szansą. Nie jest obowiązkiem, ale darem. Dzięki niemu, mogę naśladować miłosiernego Boga.

W pytaniu Piotra czai się jeszcze inne niebezpieczeństwo. Kiedy mówi: „Panie, ile razy powinienem przebaczyć, jeśli mój brat wykroczy przeciwko mnie?” niejako zakłada, że to drugi jest winny, że to on – Piotr winien wielkodusznie przebaczyć. A tymczasem, może to on jest winien, również jego może być wina. Również on mógł kogoś obrazić, zgorszyć, mógł zawinić w stosunku do brata. A może to innych trzeba by poprosić o wybaczenie?