Poglądy Pawła na temat Ducha nie są jednak jedynie kontynuacją idei starotestamentowych czy żydowskich.

W Listach Pawła rola Ducha jest bardzo ważna. Paweł rozwija myśl starotestamentalna. Pogłębia ją. Jest o wiele głębiej rozwinięta od tej kreślonej w Starym Testamencie. Warto zwrócić uwagę, iż w tekście Biblii Hebrajskiej słowo ruah odnoszące się do Ducha Bożego występuje około 90 razy, zaś analogiczne słowo neuma, w tekście LXX około 100. Tymczasem w znacznie mniejszych objętościowo pismach Pawła termin pneuma odnoszący się do Ducha Bożego pojawia się blisko 115 razy. Już samo to zestawienie ilościowe pokazuje, jak ważną kwestia dla Apostoła Narodów była kwestia Ducha.

Niewątpliwie duże znaczenie Ducha w pismach Apostoła można zrozumieć patrząc na doświadczenie pierwszych wspólnot chrześcijańskich czy też osobiste doświadczenie Pawła. Zesłanie Ducha Świętego było dla pierwszych chrześcijan znakiem, że zmartwychwstały Pan – Jezus rzeczywiście jest Mesjaszem (zob. Dz 2,14-39). Tak wspólnota pierwotnego Kościoła, jak i sam Paweł odczuwali autentyczną obecność Ducha Bożego w życiu codziennym – na modlitwie, w dokonujących się cudach, w przekazywaniu proroctwa, w darze odwagi i mądrości niezbędnej do głoszenia Ewangelii mimo niesprzyjających okoliczności, a także w uczuciu radości. Te doświadczenia pierwszych chrześcijan były niewątpliwie dowodem na obecność i działanie Ducha. Wyznawcy Chrystusa traktowali je jako spełnienie proroctw, wedle których przyjście Mesjasza wiązało się z obdarowaniem Izraela nowym Duchem (zob. Ez 36,25-27; Jl 3,1-2).