Odkrywając tajemnicę Kościoła w Starym Testamencie

A w jaki sposób zawarcie przymierza synajskiego wpływa na kształtowanie się relacji między Bogiem i narodem wybranym?

W Starym Testamencie przymierze jest zawsze inicjowane przez Boga. W historii zbawienia Bóg zawierał przymierze z wybranymi ludźmi: Noem i jego potomstwem (Rdz 6,18; 9,8-17), Abrahamem (Rdz 15,18; 17,22), królem Dawidem (2Sm 7,12-14). W opisie zawarcia przymierza z Abrahamem pojawia się ryt przecięcia zwierząt (Rdz 15,9-10.17) symbolizujący los tego, kto nie dotrzymałby podjętych zobowiązań, a jednocześnie podkreślający stopień zaangażowania obydwu stron. Bóg inicjuje również przymierze synajskie, ale tym razem proponuje jego zawarcie całemu ludowi izraelskiemu (Wj 24,1-11). Ceremonia zawarcia przymierza akcentuje rytuał pokropienia krwią: „Wówczas Mojżesz zaczerpnął krwi i pokropił lud, mówiąc: Oto krew przymierza, które zawiera z wami PAN, zgodnie z tymi wszystkimi słowami!” (Wj 24,8). Kiedy zgromadzony lud wyraził wolę życia zgodnie z Bożym planem w słowach: „Spełnimy wszystko, co PAN powiedział i będziemy posłuszni” (Wj 24,7) został rytualnie pokropiony krwią przymierza. Fundamentem komunii ludu z Bogiem, dokonującej się poprzez skropienie krwią ołtarza (Wj 24,6) oraz ludu (Wj 24,8), jest przyjęcie prawa przymierza zapisanego w księdze przymierza (Wj 24,7). Izraelici zobowiązując się do kształtowania swojego życia według prawa Bożego stają się w pewien sposób „krewnymi” Boga, ludem będącym Jego szczególną własnością. Końcowy fragment składający się na opis obrzędu przymierza, przekazany w dwudziestym czwartym rozdziale Księgi Wyjścia mówi o ceremonii posiłku, w którym biorą udział ludzie wskazani przez Boga, reprezentujący dwanaście pokoleń Izraela: „Następnie Mojżesz, Aaron, Nadab, Abihu i siedemdziesięciu spośród starszyzny Izraela weszli na górę i zobaczyli Boga Izraela, a pod Jego nogami jakby kunsztowną mozaikę z szafiru, czystą jak bezchmurne niebo. Bóg uczynił wyjątek względem tych Izraelitów i nie wyciągnął przeciwko nim ręki. Zobaczyli Boga, a potem jedli z Nim i pili” (Wj 24,9-11). Możliwość patrzenia na Boga wskazuje, że jest On blisko ludzi, pragnąc nawiązać z nimi głębszą relację, by dać się im lepiej poznać.

Uniwersalne przymierze między Bogiem i całą ludzkością zostało w pełni zrealizowane przez Jezusa Chrystusa, który przelewając własną krew w paschalnej ofierze, doskonale posłuszny woli Bożej, ustanowił nową i definitywną więź między Bogiem i człowiekiem. Eucharystia ustanowiona przez Jezusa podczas Ostatniej Wieczerzy, nawiązującej do aktu zawarcia przymierza przekazanego w Księdze Wyjścia 24, jest ucztą gromadzącą całą ludzkość w jedności z Bogiem. Ludem nowego przymierza, przygotowywanym przez lud Boży Starego Testamentu, jest Kościół zbudowany na fundamencie Chrystusa i apostołów.