A czy to nowe zgromadzenie Izraela na pustyni ma szansę zacząć wszystko od początku, ucząc się na błędach swoich przodków?

Ostatnie rozdziały Księgi Liczb dotyczą przyszłego wejścia Izraela w posiadanie ziemi obiecanej (Lb 33,50-36,13). Bóg, który powziął zamiar wprowadzenia swojego ludu do ziemi Kanaan w kontekście śmierci Aarona (Lb 20,22-29) oraz zbliżającego się końca życia Mojżesza (Lb 27,12-23) wyznaczył nowych przywódców zgromadzeniu Izraela – Eleazara na kapłana oraz Jozuego na wodza narodu.

W pewien sposób nowa społeczność Izraelitów znowu stoi w tym samym miejscu, co ich buntowniczy przodkowie, którzy chcieli realizować własne plany, ponosząc tragiczne skutki swoich błędnych wyborów. Jednak nowe pokolenie Izraela w odróżnieniu od zbuntowanej społeczności narodu wybranego może stać się prawdziwym zgromadzeniem Boga.

W ostatnich rozdziałach Księgi Liczb następuje ewolucja hebrajskiego pojęcia ʽēdā(h), opisującego „całe zgromadzenie synów Izraela”, które ze zbuntowanej społeczności staje się znów wspólnotą chcącą należeć do Boga i pragnącą z pokorą wypełniać Jego wolę. Można zatem powiedzieć, że Izrael wędrujący przez pustynię, nazwany już Kościołem Bożym (hebr. qāhāl ʼdōnāj (Jahwe) – Lb 20,4), zapowiada wspólnotę wierzących, w której każdy może przyczyniać się do rozszerzania się Kościoła, troszcząc się przede wszystkim o jakość swojego życia z Bogiem.