Można zatem powiedzieć, że zgromadzenie Izraela na pustyni chce nieustannie realizować swoją wolę, nawet w obliczu nieuchronnej katastrofy.

Druga część Księgi Liczb pokazuje, co naprawdę znaczy wędrówka z Bogiem przez pustynię (Lb 10,11-36,13). Bóg jest zawsze gotowy pomagać swojemu ludowi, okazując mu swoje miłosierdzie, ale jednocześnie karci ten jakże nieposłuszny naród, by dzięki temu zwrócił się wreszcie do Niego całym sercem, ufając Jego woli.

Pobyt na pustyni był przede wszystkim dla Izraelitów doświadczeniem obecności Boga, który poddawał ich próbom, by uświadomić im, że naprawdę troszczy się o nich. Wydarzenie z wodą niezdatną do picia (Wj 15,22-27) czy zesłanie przepiórek i manny (Wj 16) pokazuje, jak krucha była w trudnych warunkach pustyni ufność Izraela do Boga. Lud izraelski znajdujący się w drodze nieustannie wystawiał Boga na próbę, jak chociażby w Massa i Meriba, nie wierząc Mu, że może On wyprowadzić dla spragnionych wodę ze skały (Wj 17,1-7).

Ciągłe niedowiarstwo Izraelitów oraz brak chęci z ich strony do współpracy w realizacji Bożego planu objawiło się w kwestionowaniu przez nich sensowności samego wyjścia z Egiptu. Księga Liczb opisuje bunt całego zgromadzenia Izraela, które odmówiło wejścia do ziemi obiecanej: „Cała społeczność podniosła głośny lament i lud płakał przez całą noc. Wszyscy Izraelici szemrali przeciwko Mojżeszowi i Aaronowi, a cała społeczność powiedziała im: ‹Obyśmy poumierali w Egipcie lub na tej pustyni. Po co PAN prowadzi nas do tego kraju? Czy po to, abyśmy padli od miecza, a nasze żony i dzieci stały się łupem nieprzyjaciół? Czy nie lepiej byłoby wrócić do Egiptu?›” (Lb 14,1-3).

Izraelici nie wierzą, że Bóg zrealizuje to, co obiecał. Grzech niewiary skutkuje długotrwałym pobytem na pustyni całego pokolenia, które wyszło z egipskiej niewoli, gdyż realizowanie Bożych planów bez Boga zawsze kończy się tragicznie. Jednak garstka wiernych Bogu ludzi, którzy nie ulegli buntowniczemu szaleństwu większości społeczności Izraela,staje się zaczynem nowego zgromadzenia, chcącego z pokorą wypełniać Bożą wolę.