Czy zgromadzenie Izraela na pustyni charakteryzowały również słabości, które negatywnie wpływały na całą wspólnotę ludu Bożego?

Księga Liczb w szesnastym rozdziale opowiada o buncie Koracha, potomka Lewiego oraz Datana i Abirama, synów Eliaba, a także Ona, wnuka Rubena (Lb 1,1). Wymienieni przywódcy dwóch grup „zbuntowali się przeciwko Mojżeszowi, a razem z nimi dwustu pięćdziesięciu mężczyzn spośród Izraelitów. Byli oni naczelnikami rodów, członkami rady i ludźmi znaczącymi” (Lb 1,2).

Autor natchniony, opowiadając o zaistniałej rebelii, posługuje się hebrajskim terminem ʽēdā(h), by tym razem opisać zbuntowanych przywódców oraz ich zwolenników. W ten sposób zostało skontrastowane całe zgromadzenie Izraela z jakąś alternatywną gromadą, funkcjonującą w oparciu o inne zasady, które staje się jakąś parodią prawdziwej wspólnoty Bożej, prowadzonej przez Mojżesza i Aarona.

Można nawet powiedzieć, że ludzie należący do zbuntowanego zgromadzenia, opisanego hebrajskim rzeczownikiem ʽēdā(h), stworzyli niestety coś na kształt anty-Kościoła. Buntownicy chcący przywłaszczyć sobie prawa do sprawowania religijnej i politycznej władzy nad Bożym ludem zostali przez Mojżesza poddani próbie: „I rzekł Mojżesz do Koracha: ‹Jutro staniesz ze swoimi zwolennikami przed PANEM. Staniesz ty i oni oraz Aaron. Każdy ma zabrać swoją kadzielnicę, nasypać kadzidła i przynieść ją przed PANA›. (…) Każdy więc wziął swoją kadzielnicę, włożył do niej ogień, nasypał kadzidła i razem z Mojżeszem i Aaronem stanęli przy wejściu do Namiotu Spotkania. Gdy Korach zebrał przeciwko nim wszystkich swoich zwolenników przy wejściu do Namiotu Spotkania, ukazała się im chwała PANA. PAN powiedział do Mojżesza i Aarona: ‹Odejdźcie od tej zgrai (hebr. hāʽēdā(h) hazzōʼt), gdyż wytracę ich w jednej chwili› (…) A wtedy spadł ogień od PANA i spalił tych dwustu pięćdziesięciu mężczyzn, którzy składali ofiarę z kadzidła” (Lb 1,16-20.35).

Przekazany w szesnastym rozdziale Księgi Liczb opis tego wydarzenia w odmienny sposób używa terminu ʽēdā(h), a jest to podyktowane różnymi kontekstami. Zbuntowani zwolennicy Koracha tworzą „całe jego zgromadzenie” (hebr. ʽēdātô), podczas gdy „całe zgromadzenie” Izraela zostało nazwane „świętym” (Lb 16,3), co pozostaje w zgodzie z obietnicą, jaką Bóg złożył wybranemu przez siebie narodowi: „Ale wy będziecie dla Mnie królestwem kapłanów i narodem świętym” (Wj 19,6). Chociaż buntownicza gromada została nazwana ʽēdā(h)), to jednak stanowiła przeciwieństwo kultycznego zgromadzenia całego Izraela, świętej społeczności, gdyż sprzeciwiała się Bożej woli. Klęska, jaka spotkała buntowników potwierdza, że jedyną słuszną drogą podąża Mojżesz, ponieważ jest wykonawcą nie swojej, ale Bożej woli.