Nie chodzi tutaj już o zamieszkanie w materialnej Świątyni – jak było w Starym Testamencie. Teraz to sami chrześcijanie są Świątynią, w której zamieszkuje Bóg (por. Kpł 26,12; Ez 37,27). Wspólnota chrześcijańska stanowi zatem realizację Nowej Świątyni czasów mesjańskich.

Świątynia Jerozolimska – choć w całokształcie historii zbawienia miała charakter przejściowy – odegrała doniosłe znaczenie, ukierunkowując równocześnie nasze spojrzenie na swe nowotestamentowe wypełnienie.

Zbudowana z woli samego Jahwe, z chwilą gdy podczas inauguracyjnej teofanii wziął ją w posiadanie, stała się znakiem szczególnej obecności Boga, miejscem spotkania stworzenia ze Stwórcą poprzez modlitwę i składane ofiary, a tym samym znakiem zjednoczenia człowieka z Bogiem oraz ludzi między sobą.

W prorockich zapowiedziach miała stać się centrum religijno-duchowym wszystkich ludów i narodów nawracających się do Boga. W osobie Jezusa Chrystusa oraz w Jego Kościele zapowiedzi te stały się faktem. Można wręcz stwierdzić, że tak jak cały Stary Testament by przewodnikiem wiodącym ku Chrystusowi (por. Ga 2,24), tak też Świątynia Jerozolimska spełniała swą doniosłą choć przygotowawczą rolę. „Dawna Świątynia” była zapowiedzią-obrazem „Nowej Świątyni” – sugestywnym, lecz niedoskonałym i obecnie wchłoniętym przez nową rzeczywistość. Dziś to Kościół jest – niczym niegdyś Świątynia Jerozolimska – znakiem obecności Boga w świecie, przestrzenią modlitwy i kultu, miejscem bosko-ludzkiego spotkania oraz zbawienia.