Kościół - wspólnota błogosławionych

Szczęśliwymi są również ci, którzy wprowadzają pokój. Oni bowiem „będą nazwani synami Bożymi” (Mt 5,9).

Słowo „pokój” jest w Piśmie Świętym terminem wieloznacznym. Najczęściej jednak słowo to jest synonimem szczęścia, zbawienia i sprawiedliwości.

Na kartach Starego Testamentu jedynie pierwsi rodzice byli napełnieni prawdziwym pokojem, płynącym z życia w przyjaźni z Bogiem. Stan ten utracili popełniając grzech nieposłuszeństwa (Rdz 3,3). Kolejne karty Biblii kreślą dzieje narodu wybranego oczekującego na przyjście Zbawiciela, który przyniesie „pokój bez granic” (Iz 9,6), który sam „będzie pokojem” (Mi 5,4), zostanie nazwany „Księciem Pokoju” (Iz 9,5). Jego przyjście sprawi, że narody będą żyły w pokoju (Iz 2,2; 11,1) i „sprawiedliwy pokój zakwitnie” (Ps 72,7). Nadzieje te zostały wypełnione przez Jezusa Chrystusa.

Apostoł Paweł zachęca chrześcijańską gminę w Rzymie, aby jeśli to możliwe i od chrześcijan zależne, żyli w zgodzie i zachowywali pokój ze wszystkimi ludźmi (zob. Rz 12,18). Chrześcijanie mają starać się o wszystko, „co służy sprawie pokoju i wzajemnemu zbudowaniu” (Rz 14,19). Ewangelia wg św. Mateusza zachęca chrześcijan przede wszystkim do wzajemnego pojednania. Każdy kto pragnie modlić się, kto pragnie składać ofiary Panu, winien najpierw pojednać się z bliźnimi (zob. Mt 5,23-24).

A zatem uczeń Chrystusa będzie szczęśliwym – będzie błogosławiony, jeśli będzie sprawiał pokój, jeśli nie będzie wzniecał konfliktów. Twórcą i dawcą pełni pokoju jest sam Bóg. Stąd też każdy, kto będzie wprowadzał pokój, kto będzie się przyczyniał do budowania pokoju między ludźmi, będzie nazwany „synem Bożym”.

Każdy, kto pełni wolę Boga i jest wierny Jego przykazaniom, każdy, kto czyni pokój, staje się Jego synem (zob. 1 J 3,2). Każdy zatem człowiek, który przez sprawiedliwość, uczciwość, pobożność wprowadza na ziemi świętość, czyli pokój, może już tutaj mieć zaczątek pełni szczęścia, które otrzyma w wieczności, gdy stanie się w pełni „synem Boga”.