Opuszczając Kafarnaum Jezus pragnie iść „do sąsiednich miejscowości” (Mk 1,38). Czyni tak, by również i inni mogli widzieć znaki które pokazują, że nadchodzi królestwo Boże. Również i inni winni zobaczyli to, co dokonało się w Kafarnaum.

Droga Jezusa ma jeden cel: „Ja na to wyszedłem, abym i tam mógł nauczać” (Mk 1,38). Jezus od początku publicznej działalności miał głęboką świadomość, że Jego misją było głoszenie Dobrej Nowiny. Jezus po modlitwie – po spotkaniu z Ojcem wychodzi, aby i innym głosić Dobrą Nowinę. Odwieczna komunia Syna z Ojcem jest bodźcem do głoszenia Dobrej Nowiny. Pragnienie serca Jezusa ujawniło się właśnie wtedy, gdy poprzez modlitwę zamanifestował On swoją jedność z Ojcem. Uczniowie również zostaną posłani, aby głosić Ewangelię i zwyciężać zło, jako związani „z Nim” (Mk 3,13-15). Z Synem który trwa nieprzerwanie w Ojcu. Kontemplacja i działanie nie sprzeciwiają się sobie: pierwsza jest źródłem drugiego, drugie zaś prowadzi do pierwszej.

Jezus oświadczając: „na to wyszedłem aby i tam mógł nauczać” (Mk 1,38), chciał nie tyle powiedzieć, że opuścił Kafarnaum, ile, że jest Synem, który wyszedł od Ojca, aby nieść Dobrą Nowinę człowiekowi. Marek zapisze, kończąc ten fragment, iż Jezus chodził, „nauczając w ich synagogach i wyrzucając złe duchy” (Mk 1,39). Jest to synteza posłannictwa Mistrza z Nazaretu: głoszenie słowa prawdy, która uwalnia człowieka z niewoli kłamstwa.