Można zatem powiedzieć, iż wyznanie Piotra pod Cezareą Filipową jest punktem centralnym Ewangelii św. Marka. Kluczowym jest pytanie Jezusa i odpowiedź Piotra. Dla wszystkich zaś czytelników jest to sposobny moment, by odpowiedzieć sobie na pytanie: „kim jest Jezus”?

Wezwanie które kieruje Jezus do swoich uczniów, aby Go naśladowali, w pierwszej części Ewangelii jest wezwaniem do uczestnictwa w słowach (nauczanie) i czynach (wypędzanie złych duchów, uzdrawianie) Mistrza z Nazaretu głoszącego nadejście królestwa Boga. Po wyznaniu Piotra w Cezarei Filipowej następuje wezwanie Jezusa, aby uczniowie naśladowali Go na drodze krzyża i cierpienia. Uczniowie nie rozumieją żądań Jezusa (Mk 8,31-32; 10,33-34), niektórzy opuszczają Go i odchodzą, zdradzają (Mk 14,50.54.66). Ewangelista wskazał na nowe znaczenie naśladowania Mistrza z Nazaretu. Chciał powiedzieć Kościołowi, że Jezusa można zrozumieć w pełni jedynie wtedy, gdy się wkroczy na drogę krzyża i męki. Uczeń Jezusa ma naśladować Go nie tylko w głoszeniu królestwa Bożego, w wypędzaniu złych duchów i uzdrawianiu chorych, ale również w dźwiganiu krzyża. Dopiero połączenie tych dwóch aspektów tworzy prawdziwy obraz ucznia.

Na postawione pytanie Jezusa: „A za kogo Wy mnie uważacie?” Piotr wyznaje: „Ty jesteś Mesjaszem” (Mk 8,29). Co to znaczy?

Na pytanie Jezusa Piotr w imieniu wszystkich apostołów odpowiedział: „Ty jesteś Mesjasz” (Mk 8,29). Uznał Jezusa za Mesjasza. Za greckim terminem Christos kryje się hebrajski rzeczownik Masziah, co się tłumaczy jako „Namaszczony”. Namaszczenie było w Izraelu obrzędem wprowadzającym w pełnienie szczególnych funkcji społeczno-religijnych. W Starym Testamencie namaszczonymi byli kapłani (zob. Wj 28,41; 29,7; Kpł 6,15; 21,10.12), królowie (zob. 1 Sm 9,16; 10,1; 16,3.12-13; 23,1; 2 Sm 2,4; 1 Krl 1,34.39.45; 1 Krn 22,9; Ps 2,2; 89,21), prorocy (zob. 1 Krl 19,16). Określenie to jednak zasadniczo odnoszono do władców, uznając ich za pomazańców Pańskich (zob. 1 Sm 16,6; 24,7.11; 26,9.11.16.23). Szczególnym Namaszczonym miał być jednak Mesjasz, którego oczekiwał cały naród wybrany. Oczekiwano nadejścia idealnego władcy, który ustanowi królestwo Boże. W czasach Jezusa istniało wiele różnych wyobrażeń osoby Mesjasza, choć przeważała postać mesjanizmu królewskiego i nacjonalistycznego, szczególnie żywa w faryzejskim odłamie judaizmu[2].

Piotr, wyznając: „Ty jesteś Mesjasz” (Mk 8,29) potwierdził, że Jezus jest spełnieniem nadziei mesjańskich. Uznał Go za zapowiadanego Pomazańca Bożego czasów ostatecznych, który został posłany przez Jahwe jako król, który miał przynieść Izraelowi i całemu światu oczekiwane wybawienie (Mk 11,1-10). Jezus nie jest jednym z wielu proroków, jak Eliasz, Jan Chrzciciel czy inni. Jest jedynym i ostatnim królem, po którym nie przyjdą już inni (Mk 12,1-12).

Św. Będą zapisze: „Mesjasz oznacza to samo, co Chrystus, gdyż „Mashiah” po hebrajsku oznacza to samo, co po grecku Chrystus, a jest tłumaczone jako „Namaszczony”. Stąd „chrisma” po grecku oznacza „namaszczenie”. Chrystus zatem, czyli namaszczony, nazywany jest Panem, ponieważ tak właśnie mówił Piotr: „Bóg namaścił Go Duchem świętym i mocą”. Z tego powodu również psalmista mówi o Jego chwale: „Bóg, twój Bóg namaścił ciebie olejkiem radości hojniej niż twoich współtowarzyszy”. Nazywa nas Jego współtowarzyszami, którzy przyjmując Ducha Świętego w łasce chrztu, zostaliśmy także namaszczeni widzialnym olejem i od Chrystusa nazywani jesteśmy „chrześcijanami” […]. Zauważmy, że Pan określa samego siebie „Synem Człowieczym”, natomiast Natanael nazywa Go „Synem Bożym”. Z podobną sytuacją mamy do czynienia, gdy u innych ewangelistów sam Jezus pyta, za kogo ludzie uważają Syna Człowieczego, a Piotr odpowiada: „Ty jesteś Mesjasz, Syn Boga żywego”. Taka strategia działania była bowiem zgodna z ekonomią zbawienia, ażeby dwie natury jednego Pośrednika Bożego i Pana naszego przez Niego samego albo ustami ludzi zostały objawione. Bóg-Człowiek więc sam ukazał słabość natury ludzkiej przez siebie przyjętej, natomiast ludzie wyznali moc odwiecznego bóstwa w Nim”[3].