Jak jednak na ten fragment mówiący o pierwszeństwie Piotra, o tym, iż jest on skałą, że na nim Jezus zbuduje swój Kościół, jak na władzę Piotrową patrzyli ludzie wcześniejszych wieków?

Przekazanie szczególnej władzy Piotrowi, naznaczenie go na skałę, na fundament Kościoła był w pierwotnym Kościele przyjmowany bez żadnych wątpliwości.

Na kartach Nowego Testamentu Piotr jest niewątpliwie szczególną postacią – co oczywiście pokazuje Jego znaczenie we wspólnocie pierwotnego Kościoła, gdy kształtowały się te pisma. Ukazywany jest niewątpliwie jako typ ucznia Jezusowego. To, co przytrafia się jemu, przytrafia się także i jest niejako przekazywalne innym apostołom, jest wzorem dla uczniów kolejnych wieków. Piotr ma oczyliście słabości, których nowotestamentalne pisma nie kryją. W czasie burzy na morzu ujawnia się słabość wiary Piotr (Mt 14,18), na Górze Przemienienia śpi, a gdy widzi Mistrza w otoczeniu Eliasza i Mojżesza wyraża mało przemyślane życzenia (Mt 17,4), sprzeciwia się Jezusowym zapowiedziom męki (Mt 16,22-23), zawodzi w momencie męki Jezusa.

Obok jednak tych niewątpliwie trudnych wydarzeń z życia Piotra, pisma Nowego Testamentu ukazują szczególność osoby Piotra. Jest on pierwszym spośród powołanych (Mt 4,18), w spisie apostołów figuruje jako „pierwszy” (Mt 10,2), tak podczas działalności Jezusa jak i po Jego wniebowstąpieniu przemawia w imieniu wszystkich uczniów. Jest również pod Cezareą Filipową obdarowany nowym imieniem, i szczególnymi przywilejami, szczególnie władzą wiązania i rozwiązywania (Mt 16,19), którą później Jezus obdarowuje również pozostałych uczniów (Mt 18,18). Piotr jednak jest w tym pierwszym. Powyższe wskazania są niewątpliwie potwierdzeniem szczególnej roli Piotra w pierwotnym Kościele.

 Co więcej, Ewangelia wg św. Mateusza – która powstała w środowisku Palestyńskim, a zatem w centrum pierwotnego Kościoła – kładzie nacisk na szczególniejszą rolę Piotra. To Piotra Jezus określa mianem opoki, na której budowany jest Chrystusowy Kościół. To Piotr – jak podkreśla Mateusz – otrzymał szczególną wiedzę – poznanie, które swoje źródło miało w Bożym objawieniu. Jego rozstrzygnięciom dokonywanym na podstawie Jezusowego przykazania przysługuje szczególny autorytet. W ten sposób Piotr zastępuje uczonych w Piśmie i faryzeuszów, którzy dotąd rozporządzali kluczami królestwa. Szczególnie Piotrowi także przysługuje ukazywanie nauki Jezusa.

Posługa zatem i urząd Piotra znajdują uzasadnienie w tradycji przedmateuszowej, w tradycji pierwotnego Kościoła. Co więcej, pamiętając, że osoba Piotra została związana z Kościołem w Rzymie, warto zwrócić uwagę, iż w Palestynie w latach osiemdziesiątych, a zatem blisko 30 lat po śmierci Piotra, niezmiennie uznawało pierwszeństwo Piotra, czego świadectwo przekazuje Ewangelia wg św. Mateusza. Podobnie można to zobaczyć w zakończeniu Ewangelii wg św. Jana, gdzie niewątpliwie głównym bohaterem jest właśnie Piotr (J 21).