Kościół w Ewangelii św. Marka

Jakub, zwany Większym lub Starszym, był synem Zebedeusza i bratem Jana. Był rybakiem jak jego ojciec i współpracował z Piotrem i Andrzejem (Mt 4,21; Łk 5,10). Jego matką była prawdopodobnie Salome i była chyba siostrą Maryi, matki Jezusa. Z tego względu Jakub był kuzynem Jezusa (por. Mt 27,56 z Mk 15,40; 16,1; J 19,25). Pracował w rodzinnym zespole pod kierownictwem swojego ojca, kiedy Jezus powołał go na ucznia. W spisach Apostołów Jakub wymieniany jest stale obok Jana, przy czym przeważnie najpierw wymienia się imię Jakuba, być może jako starszego z braci (Mt 10,2; Mk 3,17; Łk 6,14). Jezus nadał synom Zebedeusza przydomek Boanerges, czyli synowie gromu (Mk 3,17), chyba z uwagi na ich zapał i porywczy charakter. Ich porywczy charakter ujawnił się między innymi, gdy przechodzili przez Samarię. Wówczas chcieli zniszczyć niegościnne miasto ogniem z nieba. Jezus zganił ich z powodu zbyt pochopnego osądu Samarytan (Łk 9,54-55) oraz dążenia do własnej chwały. Bracia domagali się (albo nakłonili matkę, aby wyprosiła dla nich) miejsca po lewej i prawej stronie w królestwie Jezusa (Mk 10,35-40; Mt 20,20). Ich prośba wywołała oburzenie innych Apostołów i łagodną reprymendę Jezusa. Jakub był bardzo blisko związany z Jezusem i Jego zaufanym uczniem. Wraz z Piotrem był bowiem świadkiem ważnych wydarzeń z życia Jezusa: wskrzeszenia córki Jaira (Mk 5,37), przemienienia (Mk 9,2) i konania w Ogrodzie Oliwnym przed męką (Mk 10,35-40). Kiedy Jezus zapowiedział zniszczenie świątyni jerozolimskiej, Jakub chciał koniecznie dowiedzieć się, w jakim dokładnie czasie to nastąpi (Mk 13,1-4). Choć był świadkiem trwogi konania Jezusa w Getsemani, to jednak po ujęciu, opuścił Go i, podobnie jak inni Apostołowie, uległ zwątpieniu. Po zmartwychwstaniu Jezusa był w gronie uczniów, którym ukazał się Zmartwychwstały nad Jeziorem Tyberiadzkim (J 21,1-2). Pozostał w Jerozolimie (Dz 1,13). Był „w sali na górze” wraz z grupą oczekującą na zesłanie Ducha Świętego. W Kościele pierwotnym odgrywał pierwszorzędną rolę. W r. 44 r. po Chr. Herod Agrypa I, chcąc się przypodobać Żydom, rozpoczął prześladowanie chrześcijan i kazał ściąć Jakuba mieczem (Dz 12,1-2). Był jednym z pierwszych męczenników chrześcijańskich. Jego grób znajduje się w Hiszpanii (Santiago de Compostela) i jest otoczony szczególną czcią.