Kolejnym wezwanym przez Jezusa był Jan. Ewangelie dostarczają o nim wiele informacji. Był synem Zebedeusza i Salome (Mk 1,19-20; 15,40; Mt 27,56) oraz bratem Jakuba Większego lub Starszego. Wraz z ojcem i bratem był rybakiem nad Jeziorem Galilejskim. Został uczniem Jana Chrzciciela. Czwarta Ewangelia wspomina o jego pierwszym spotkaniu z Jezusem (J 1,35-39). Synoptycy podają, że razem z Piotrem i bratem Jakubem był świadkiem wskrzeszenia córki Jaira (Mk 5,37), przemienienia Jezusa (Mk 9,2) i słuchaczem mowy o zburzeniu świątyni i końcu świata (Mk 13,3) oraz widział konanie Chrystusa w Ogrodzie Oliwnym (Mk 14,33). Odegrał ważną rolę w czasie Ostatniej Wieczerzy, męki oraz rankiem w dniu zmartwychwstania. Synoptycy wspominają o jego gwałtownym i porywczym charakterze. Nie przez przypadek Jezus nazwał go, wraz z bratem Jakubem, Boanerges, tzn. synowie gromu (Mk 3,17). Jan był mocno oburzony wiadomością, że ktoś spoza grona apostolskiego wyrzuca złe duchy w imię Jezusa (Mk 9,38-40). Wraz z bratem chciał zniszczyć ogniem niegościnnych Samarytan (Łk 9,51-55). W zmowie z Jakubem i matką zabiegał o pierwsze miejsce w królestwie Jezusa (Mt 20,20-23). Identyfikuje się go z umiłowanym oraz drugim uczniem. Brał udział w Ostatniej Wieczerzy i zapytał Mistrza, kto jest zdrajcą. Ponadto znajdował się na Kalwarii obok Matki Jezusa oraz Marii Magdaleny (J 19,26). Po zmartwychwstaniu Chrystusa był razem z Piotrem (J 20,2). Zaś obu Maria Magdalena poinformowała o pustym grobie. Był obecny podczas zjawienia się Jezusa Zmartwychwstałego nad Jeziorem Galilejskim (J 21,20). Jemu przypisuje się Czwartą Ewangelię. Może to potwierdzać fakt, iż w tym dziele, bardziej niż u synoptyków, życie Jezusa ma dramatyczny charakter (J 1,12; 12,37). Jest także autorem Apokalipsy.

Dzieje Apostolskie uzupełniają portret Jana. Pojawia się w towarzystwie Piotra jako jeden z ważniejszych Apostołów. Razem z Szymonem został aresztowany po uzdrowieniu paralityka przy Bramie Pięknej. Stanął przed Sanhedrynem, a następnie uzyskał wolność (Dz 3,1-11; 4,3.13.19). Razem z Piotrem wizytował rodzący się Kościół Samarii i ewangelizował ten region (Dz 8,14.25). Paweł nazwał go, podobnie jak Piotra i Jakuba, filarem Kościoła (Ga 2,9).