Dzieje Apostolskie - dzieje Kościoła, cz. I

Apostołowie czynili też bardzo podobne cuda.

To najbardziej uderza w zestawieniu tych dwóch postaci. Patrząc chronologicznie na działalność Piotra dostrzegamy, że pierwszym cudem jaki on czyni jest uzdrowienie chromego w świątyni. Czytamy o tym w rozdziale trzecim: „Gdy Piotr i Jan wchodzili do świątyni na modlitwę o godzinie dziewiątej, wnoszono właśnie pewnego człowieka, chromego od urodzenia. Lecz Piotr wraz z Janem przypatrzywszy się mu powiedział: Spójrz na nas! A on patrzył na nich oczekując od nich jałmużny. „Nie mam srebra, ani złota – powiedział Piotr – ale co mam to ci daję: W imię Jezusa Chrystusa Nazarejczyka, chodź!” (Dz 3,1-6). Również Paweł uzdrawia chromego na początku swojej działalności. „W Listrze mieszkał pewien człowiek o bezwładnych nogach, kaleka od urodzenia, który nigdy nie chodził. Słuchał on przemówienia Pawła; ten spojrzał na niego uważnie i widząc, że ma wiarę potrzebną do uzdrowienia, zawołał głośno: „Stań prosto na nogach!”. A on zerwał się i zaczął chodzić” (Dz 14,8-10). Co ciekawe obydwa uzdrowienia chromych nie dokonują się ja wyraźną prośbę chorych. Jeden wszystkiego co chciał to jałmużny, zaś drugi nie wypowiada żadnej prośby.

Zarówno Piotr jak i Paweł wskrzeszają też zmarłych.

To kolejne podobieństwo w czynionych przez nich cudach. Piotr wskrzesza niejaką Tabitę w Jafie (Dz 9,36-43), zaś Paweł wskrzesza młodego członka gminy Eutycha w Troadzie, który wypadł z okna w czasie nocnego spotkania chrześcijan w tym mieście (Dz 20,7-11). Obydwaj apostołowie zmagają się ze światem magii. Piotr w Samarii spotyka Szymona, który zajmował się czarna magią (Dz 8,9-13), zaś Paweł na Cyprze poskramia maga imieniem Elimas (Dz 13,8-12).