Stary Testament zapowiada misterium chrztu - Pięcioksiąg

Funkcja wód potopu

Centralne miejsce w biblijnym opowiadaniu o potopie zajmuje przesłanie o zbawiającym Bogu, który pamięta o swoim stworzeniu także wtedy, gdy ludzie ponoszą konsekwencje własnej nieprawości, co właśnie ilustruje obraz katastrofalnej powodzi. Stąd też ukazany w Księdze Rodzaju potop służy usunięciu zła, które niszczy stworzony przez Boga świat. Wody potopu pochłaniając ludzką niegodziwość, oczyszczają jednocześnie wszystko, co istnieje. Dzięki temu odradzającemu obmyciu zaistnieje nowa rzeczywistość, która jest porównywalna ze stworzeniem świata (Rdz 1): powierzchnia ziemi znowu staje się sucha (Rdz 8,14; por. Rdz 1,9), a ludzkość w osobie Noego oraz jego rodziny staje się na nowo przedmiotem Bożego błogosławieństwa (Rdz 9,1; por. Rdz 1,29-30). Nowy świat, oczyszczony wodami potopu, zaistniał dzięki Bożej dobroci. Potwierdzeniem nieskończonej miłości Boga do całego stworzenia jest zawarte z Noem, a także ze wszystkimi ludźmi przymierze (Rdz 9,8-17). Głębia teologicznych wniosków, jaka charakteryzuje starotestamentowe opowiadanie o potopie sprawia, że sama postać Noego nabrała wyjątkowego znaczenia w kontekście opisywanego kataklizmu, który biblijny autor interpretuje w perspektywie zbawczej.