Przyjście Tego Ducha zapowiada Jezus także po Swoim Zmartwychwstaniu.

W przekazie dwóch pierwszych Ewangelii, Zmartwychwstały Pan nakazuje swoim uczniom, by Ci wyruszyli, głosząc Dobrą Nowinę, by udzielali chrztu (zob. Mk 16,15-20; Mt 28,16-20). Inaczej wydarzenia po Zmartwychwstaniu Jezusa kreśli św. Łukasz. Dla autora bowiem Trzeciej Ewangelii, po Zmartwychwstaniu niejako zatrzymuje się czas. Cały dwudziesty czwarty rozdział Ewangelii wg św. Łukasza jakby dzieje się w ciągu – bez przerwy. Odkrycie pustego grobu, spotkanie uczniów z Jezusem w drodze do Emaus, ukazanie się Zmartwychwstałego Apostołom czy te ostatnie pouczenie i wniebowstąpienie – Łukasz przedstawia jako wydarzenie które dokonało się jakby w jednym czasie. Niewątpliwie dla Łukasza po zmartwychwstaniu „kończy się czas”. Dla niego niewątpliwie zmartwychwstanie Jezusa daje początek szczególnemu czasowi – „teraz”[13].

Jedynie jednak św. Łukasz przekazuje wyraźnie, iż przychodzący do uczniów Mistrz zapowiada: „Wy jesteście świadkami tego. Oto Ja ześlę na was obietnicę mojego Ojca. Wy zaś pozostańcie w mieście, aż będziecie uzbrojeni mocą z wysoka” (Łk 24,48-49). Jedynie Łukasz przekazuje, iż Jezus wstąpił do nieba, zaś uczniowie wrócili do Jeruzalem i oczekiwali na obietnicę Pana (Łk 24,52-53)[14]. Nawiązaniem do tych wydarzeń, rozpoczyna drugą część swojego dzieła – Dzieje Apostolskie.

Uczniowie mają być świadkami Zmartwychwstałego, świadkami Wydarzenia Jezusa. Gwarancją ich świadectwa będzie moc Ducha Świętego, którego Jezus nazywa „obietnicą Ojca (Łk 24,49; Dz 1,8). Ciekawym jest, iż ustanawiając uczniów świadkami Jezus równocześnie oznajmia im, iż będą mogli oni wyruszyć dopiero wtedy, gdy otrzymają w darze Ducha Świętego. Praca apostolska bowiem wyda właściwe owoce tylko wtedy gdy świadczący będą ogarnięci mocą Ducha Bożego.

Ewangelista podkreśla i łączy moc Bożą i osobę Ducha Świętego. Uczniowie będą obleczeni „mocą z wysoka” (Łk 24,49). Moc, która w myśli i tradycji Starego Przymierza podkreśla potęgę i majestat Boga, dla św. Łukasza jest podkreśleniem energii – potęgi Ducha. Bóg wielokrotnie w historii zbawienia ukazywał swoja niezwykłą potęgę. Stąd też dla św. Łukasza Duch Święty staje się osobową mocą Najwyższego (zob. Łk 1,35), mocą z wysoka (Łk 24,49; Dz 1,8). Duch Święty urzeczywistni w świecie Boże plany. Nade wszystkim Duch Święty to moc, która uzdolni apostołów do głoszenia Ewangelii i świadczenia o Chrystusie. Być świadkiem Chrystusa jest bowiem trudem, jest narażaniem się na ludzi przeciwnych Bogu.

Ewangelia św. Łukasz kończy się informacją, iż apostołowie po powrocie przebywali w świątyni błogosławiąc i wielbiąc Boga. A zatem w świątyni, tam, gdzie rozpoczyna się Trzecia Ewangelia, uczniowie oczekują – na modlitwie – na moc z wysoka, na dar Ducha który będzie ich mocą i wsparciem w dziele świadczenia.