Pierwszą rzeczą, jaką musimy zrobić, patrząc na ziemię, to powrócić do Jeruzalem. Święty Łukasz z upodobaniem podkreśla tutaj rolę Świętego Miasta. To przecież miejsce gdzie na krzyżu, dopełniło życie Jezusa, i to z krzyża wypływa strumień żywej wody, dar Ducha, czyli Jego cierpienie za nas.

Następnie, nie chodzi tylko o powrót do Jeruzalem, ale także wejście do sali na górze. Zatrzymamy się w tej górnej sali, którą już spotkaliśmy w Ewangelii Łukasza, w rozdziale 22, gdzie była celebrowana ostatnia wieczerza, która reprezentuje miejsce narodzin wspólnoty.

Zatem tak można by podsumować sugestie płynące z tekstu: trzeba przybyć do miejsca narodzin wspólnoty, przebywać razem, jednomyślnie, czyli mając jedną duszę i jednego Ducha, potem jest modlitwa, trwanie.

Co ciekawe, gdy mowa jest o Apostołach, to sposób ich wymienienia jest nowy w stosunku do poprzedniego wyliczenia. Są wymienieni po dwóch, ponieważ już teraz przygotowują się do misji parami, potem są wymienione kobiety, które wcześniej nie były nigdy wzmiankowane u boku Apostołów, teraz zaś są wyraźnie wymienione, wreszcie jest Maryja, która jest pierwowzorem wszystkich uczniów wszystkich czasów.

Możemy śmiało powiedzieć, że głównym tematem, który interesuje tu św. Łukasza jest modlitwa. Jest to najważniejszy kontekst ukazania pierwotnej wspólnoty uczniów, a w niej Matki Najświętszej.