Tej to sali na górze - według Łk 22,7nn - szukali Piotr i Jan. To była ostatnia misja, jaką zlecił Jezus Apostołom: posyła ich, aby znaleźli miejsce, gdzie spożyć Paschę.

„Weszli do sali na górze”. Domy w Izraelu posiadały zwykle tylko jedną kondygnację, czyli parter, gdzie ludzie spali, jedli, kiedy nie było pogody, w przeciwnym razie życie toczyło się na zewnątrz; na górze zaś był taras, który służył do odpoczynku, niektóre tylko domy miały piętro, jak na przykład dom wdowy z Sarepty, gdzie Eliasz miał swój pokój do modlitwy.

Górne piętro jest miejscem wyłączonym z codziennego życia, jest to miejsce odpoczynku. Można powiedzieć, że gdy na parterze jest miejsce, gdzie dzieją się rzeczy powszednie, to miejsce na piętrze to uprzywilejowana przestrzeń spotkania z Bogiem.

„Tam przebywali”— dosłownie po grecku „byli przebywający”.

Następuje lista dwunastu, bez jednego. Jak wspomniano, ta lista jest zmodyfikowana w stosunku do tej, którą przytacza Łukasz w 5,14nn, gdzie Apostołowie byli połączeni w pary jako bracia, i gdzie powtarzał się spójnik „i” - który jednak w tłumaczeniach bywa zastąpiony przecinkiem, który łączył wszystkich. Tutaj natomiast są połączeni po dwóch, ponieważ już się przygotowują do misji, są już wspólnotą; teraz zostaną wysłani po dwóch, ponieważ liczba dwa jest początkiem wspólnoty.

Najpierw Piotr i Jan są razem. Piotr i Jan sami z siebie są jakby na dwóch biegunach. Można bowiem powiedzieć, że Piotr reprezentuje aspekt instytucji wspólnoty, Jan zaś reprezentuje charyzmat. Tutaj spotykamy ich razem. Rola Jana zostanie później przejęta przez Pawła. Piotr jest zawsze przedstawiany w parze z Pawłem, natomiast tutaj z Janem. To znaczy, że każda instytucja Kościoła służy do tego, aby prowadzić do górnej sali, prowadzić do intymnego spotkania z Bogiem. Tak więc, instytucja służy do popierania charyzmatu, nie do tłumienia go. Możemy również powiedzieć, że skoro dwaj pierwsi Apostołowie w Kościele są tak różni, wskazuje to na to, że jest w tej wspólnocie również wielka przestrzeń dla różnorodności.