I usłyszałem donośny głos mówiący w niebie: «Teraz nastało zbawienie, potęga i królowanie Boga naszego i władza Jego Pomazańca, bo oskarżyciel braci naszych został strącony, ten, co dniem i nocą oskarża ich przed Bogiem naszym. A oni zwyciężyli dzięki krwi Baranka i dzięki słowu swojego świadectwa i nie umiłowali dusz swych - aż do śmierci. Dlatego radujcie się, niebiosa i ich mieszkańcy! Biada ziemi i biada morzu - bo zstąpił do was diabeł, pałając wielkim gniewem, świadom, że mało ma czasu» (12,10-12).

I usłyszałem donośny głos mówiący w niebie (12,10).

Możemy powiedzieć, że po wniebowstąpieniu Chrystusa (w. 5) i strąceniu Szatana na ziemię (w. 9) królestwo Boże wkracza do nieba. Wita je radosny śpiew. Nie pochodzi on od aniołów, ale od wszystkich zbawionych, którzy przebywają w niebie (por. 7,9-17). Wskazują na to słowa pieśni: bo oskarżyciel braci naszych został strącony.

Teraz nastało zbawienie, potęga i królowanie Boga naszego i władza Jego Pomazańca (12,10)

Widać wyraźnie, że treścią pieśni mieszkańców nieba jest triumf Boga odniesiony nad Szatanem. Następstwa tego triumfu są wyeksponowane: nastało zbawienie, moc i królestwo Boga, nadeszła władza Jego Pomazańca.

Mamy tu jasne nawiązanie do historii zbawienia, która wypełnia się w Jezusie – Mesjaszu. Stary Testament bowiem zapowiadał i czekał na Zbawiciela, który przyjdzie i przywróci ład, zniszczony grzechem Ewy i Adama. Izraelici nazywali tego Bożego Wysłannika słowem Masziah – Pomazaniec.