Mówiąc o śmierci człowieka, która jest pierwszą prawdą w eschatologii indywidualnej, często odwołujemy się do Ewangelii wg św. Łukasza. Z czego to wynika?

Kanoniczna Ewangelia wg św. Łukasz powstała jako trzecia. Po dziele św. Marka i Mateusza, powstała Ewangelia której celem było przekonać adresata i adresatów do wiary w Chrystusa. Co więcej, dzieło św. Łukasza powstało również dlatego, iż opóźniała się paruzja – powtórne przyjście Chrystusa na ziemię. Stąd też Trzecia Ewangelia to wskazanie dla chrześcijan, jak należy żyć w prawdziwej postawie oczekiwania, bez bliskiej nadziei na powrót Zbawiciela. Pierwsze pokolenie chrześcijan zagrożone było literalnym ujęciem paruzji na wzór apokaliptyki żydowskiej, co mogło prowadzić do osłabienia wiary i zasad moralnych chrześcijan. Problem opóźniania paruzji rodził też pytanie o los człowieka po śmierci, skoro nie wiadomo było kiedy nastąpi paruzja, zmartwychwstanie i sąd ostateczny. Stąd też Łukasz, chcąc się przeciwstawić takim niebezpieczeństwom, wskazuje, iż królestwo Boże nie przyjdzie dostrzegalnie, gdyż ono już jest pośród chrześcijan (Łk 17,20-21). Przez takie ujęcie paruzji jako rzeczywistości przyszłej, ale zarazem już obecnej, Łukasz chce uchronić chrześcijan przed literalnym rozumieniem wypowiedzi o powtórnym przyjściu Chrystusa. Chcąc również zapobiegać wszelkim tendencjom prowadzącym do rozluźnienia moralnego, Łukasz nadaje przypowieściom czy też poszczególnym logiom indywidualny charakter. Podkreślając takie czynniki jak: znaczenie teraźniejszości dla zbawienia, śmierć, sąd szczegółowy, potępienie, czyściec czy zbawienie bezpośrednio po śmierci, Autor przypomina, że chrześcijanin powinien liczyć się z bliską wiecznością, w którą człowiek wkracza w chwili śmierci. Można więc twierdzić, iż to nie tylko paruzja na końcu czasów jest czasem powrotu Chrystusa, ale (w pewnym sensie) chwila śmierci jest tym powtórnym przyjściem, spotkaniem człowieka z Chrystusem[22].

Autor Trzeciej Ewangelii nie odrzuca oczekiwania na paruzję, jednakże widząc jej opóźnianie, podkreśla chwilę obecną jako ważną w oczekiwaniu na spotkanie z Chrystusem, które odbywa się w chwili śmierci człowieka. Większość pouczeń mówiących o śmierci w trzeciej Ewangelii, zostaje włączona w ciąg nauk głoszonych przez Jezusa w drodze z Galilei (Łk 4,14) do Jerozolimy (Łk9,51-19,28). Ta droga, będąca wzorem dla uczniów, jest świadomym zdążaniem ku śmierci, która nastąpi w Jerozolimie. Poprzez umieszczenie większości tekstów mówiących o eschatologii indywidualnej w ramach tej wielkiej podróży, Ewangelista chce podkreślić, iż każdy chrześcijanin winien żyć, pamiętając o własnej śmierci i następującym po niej sądzie.

Chrześcijanie nie powinni z niecierpliwością oczekiwać na powtórne przyjście Chrystusa, gdyż wierzący już obecnie są synami Bożymi. Św. Łukasz podkreśla czas obecny, w którym człowiek zasługuje na wieczność[23].