Z wypowiedzi Anny wyłania się także jej szczególna postawa wobec Boga. Wyraża to termin ʼāmāh – „niewolnica, służebnica” (zob. 1 Sm 1,11), który użyty w niektórych przypadkach przez kobietę stanowił „uniżone określenie siebie samej”[30]. W przypadku Anny określenie to wyrażało jej pobożność[31], a także niewątpliwie pokorę, która stanowiła podstawę jej modlitwy (por. KKK 2559).

Mając świadomość własnej niewystarczalności, a także bezradności, w swej modlitwie Anna z wielkim zaufaniem odwoływała się do łaskawego „spojrzenia” Boga. Użyty w tym kontekście czasownik rāʼāh – „widzieć, zobaczyć, odkryć, patrzeć na, badać, doglądać, wybrać”[32], w odniesieniu do Boga oznaczał Jego „widzenie” cierpienia/utrapienia tych, którzy znajdowali się w jakiejś niedoli czy też trudnej sytuacji. W konsekwencji wyrażenie „Bóg widzi” wskazywało na fakt, że Jahwe wchodzi w wydarzenia – w przeciwieństwie do bożków, którzy nie mają związku z ludźmi i czasem (zob. Pwt 4,28; Ps 115,5-7; 135,16-18), a co za tym idzie, nie są w stanie pomóc w żadnym przypadku człowiekowi[33]. Bóg, który widzi, który dostrzega trudne położenie człowieka, spieszy również na pomoc.

W dalszym ciągu Anna w swojej modlitwie pokornie prosiła także, aby Bóg „wspomniał” na nią. Pojawiający się tutaj czasownik zāḵar – „nazwać, wspomnieć, pamiętać, przywołać”[34], w wymiarze teologicznym opisuje relacje pomiędzy Bogiem a Izraelem lub poszczególnymi Izraelitami. W przypadku Boga chodzi o dobroczynną Jego uwagę wobec człowieka. W świetle Lb 10,9 („Wspomni wtedy na was Pan, wasz Bóg, i będziecie uwolnieni od nieprzyjaciół”) czasownik zāḵar pojawia się w paralelnym zestawieniu z yāšaʻ – „pomóc, ratować; przyjść na pomoc”[35]. A zatem „pamięć Boga”, „wspomnienie Boga” łączy się z udzieleniem komuś pomocy w sytuacji ucisku czy też z okazaniem troski. Czasownik zāḵar występuje często jako stały zwrot (w imperativie) religijny w modlitewnych okrzykach prośby, błagania, czy też lamentacji (zob. np. Sdz 16,28; Jr 15,15; Ps 25,7; 74,2; 106,4)[36]. Paralelnym do tego czasownika jest użyty przez Annę wraz z przeczeniem czasownik šāḵaḥ – „zapomnieć”[37]. W tradycji Starego Testamentu pojawia się on w licznych lamentacjach i prośbach. W tych ostatnich proszący, używając wyrażenia „nie zapomnij”, prosił Boga, aby nie zapomniał o nim w jego cierpieniach czy też w trudnej sytuacji[38]. Wiązało się to z nadzieją na pomoc, która wynikała z zapewnienia samego Boga: „Czyż może niewiasta zapomnieć o swym niemowlęciu, ta, która kocha syna swego łona? A nawet, gdyby ona zapomniała, Ja nie zapomnę o tobie” (Iz 49,15)[39]. 

Jak wynika z analizy poszczególnych wyrażeń, którymi w swej modlitwie posłużyła się Anna, jej modlitewna postawa odznaczała się pokorą, a zarazem głębokim przekonaniem, że w jej trudnym położeniu tylko Bóg może jej pomóc. Pełna zaufania i wiary modlitwa Anny została wysłuchana: „Elkana zbliżył się do swojej żony, Anny, a Pan wspomniał na nią. Anna poczęła i po upływie dni urodziła syna i nazwała go imieniem Samuel, ponieważ [powiedziała]: Uprosiłam go u Pana” (1 Sm 1,19-20). Stwierdzenie, że „Pan wspomniał na nią (wayyizkəreha)” (1 Sm 1,19), nawiązuje niewątpliwie do słów modlitwy Anny (zob. 1 Sm 1,11) i podkreśla zarazem, iż poczęcie i urodzenie dziecka przez Annę dokonało się dzięki przychylności Boga i Jego bezpośredniemu działania[40]. Należy zauważyć, że w tradycji Starego Testamentu wyrażenie „Pan wspomniał” łączy się bezpośrednio ze stwierdzeniem, że Bóg wysłuchał modlitwę proszącego albo okazał litość czy też łaskawość (zob. np. Wj 2,24; Ps 98,3; 105,42; 106,45; 136,23)[41]. Również i modlitwa Anny została w pełni wysłuchana: Bóg wspomniał na nią, na jej poniżenie (na jej trudną sytuację) i okazał jej litość. Siłą tej modlitwy było niewątpliwie jej całkowite zaufanie Bogu oraz zawierzenie/oddanie się Jemu[42]. Dzięki temu Anna stała się matką nie tylko Samuela, ale także kolejnych dwóch synów i trzech córek (zob. 1 Sm 2,20-21).