Celebrowana początkowo Pascha jako święto rodzinne, związane z hodowlą owiec, nabrała szczególnego znaczenia w kontekście Wyjścia Izraelitów z Egiptów. Święto, które istniało jeszcze przed Mojżeszem, zostało powiązane nierozerwalnie z wyjątkową historią, czyli historią Wyjścia narodu wybranego z niewoli egipskiej. Corocznie celebrowane Święto Paschy stało się odtąd świętowaniem pamiątki Wyjścia z Egiptu. Pascha zatem stanowiła przypomnienie potężnego działania Boga, który zesłał na Egipt karzące plagi, a następnie w cudowny sposób wyprowadził swój naród z niewoli, aby wprowadzić go następnie do Ziemi Obiecanej. W obchodzonym corocznie Święcie Paschy aktualizowało się także na nowo dawne wyprowadzenie Izraelitów z niewoli[10].

Z biegiem czasu – jak wynika z przekazu Pwt 16,1-8 – stare rodzinne święto, jakim była Pascha, zostało przekształcone w uroczystość powiązaną ze świątynią (zob. Pwt 16,5-6: „Nie będziesz mógł składać ofiary paschalnej, w żadnej miejscowości, którą ci daje Pan, Bóg twój, lecz w miejscu, które sobie obierze Pan, Bóg twój, na mieszkanie dla swego imienia - tam złożysz ofiarę paschalną wieczorem o zachodzie słońca, w godzinie wyjścia swego z Egiptu”). W ten sposób Pascha znalazła się na linii procesu generalnego centralizowania kultu w jedynym sanktuarium, które znajdowało się w Jerozolimie. Jej celebracja, do której zobligowani byli wszyscy obrzezani, została uregulowana stosownymi przepisami ustawodawstwa kapłańskiego. Należy zaznaczyć, że świętowanie Paschy w rodzinie poza Jerozolimą również  się zdarzało. Potwierdza to wspomniany wyżej dokument z Elefantyny: wśród kolonistów egipskich celebrowano Paschę, lecz ofiarę i spożywanie baranka stopniowo opuszczano w prywatnych obchodach Paschy, które schodziły na plan dalszy wobec uroczystości, które miały miejsce w Jerozolimie[11].