W Tuchowie rozpoczęła się Kapituła Prowincji Warszawskiej Redemptorystów

Refleksja nad perspektywami i kierunkami życia apostolskiego polskich redemptorystów oraz rewizja niektórych tekstów prawa wewnętrznego to główne tematy obrad Kapituły Prowincji Warszawskiej Redemptorystów, rozpoczynających się w Tuchowie k. Tarnowa we wtorek 19 listopada 2024 r.

Uczestnicy Kapituły (tym razem 37 ojców, 2 braci i 2 kleryków) zbierają się nie tylko na sesjach sprawozdawczo-wyborczych, ale także w trakcie trwania kadencji, by zająć się ważnymi dla misji Zgromadzenia sprawami. W Kapitule udział biorą redemptoryści pracujący zarówno w Polsce, jak też w wielu miejscach całego świata (Europie, Ameryce Północnej i Azji). Obecni są także przełożeni sąsiednich: Prowincji Lwowskiej, o. Volodymyr Borejko CSsR i Prowincji Bratysławsko-Praskiej, o. Jozef Mihok CSsR.

Przewodnikiem duchowym w czasie kapituły jest o. Piotr Chyła CSsR, nowy koordynator Konferencji Redemptorystów Europy i jednocześnie uczestnik Kapituły.

Obrady potrwają najprawdopodobniej do piątku 22 listopada.

Zgromadzenie Redemptorystów założył 9 listopada 1732 roku w Scala k. Neapolu św. Alfons Maria de Liguori (1696-1787). Jego celem jest iść za przykładem Jezusa Chrystusa i głosić Dobrą Nowinę o przeobfitym odkupieniu ludziom najbardziej opuszczonym duchowo, a szczególnie ubogim. Do realizacji tego celu Założyciel opracował specjalny program misji ludowych. Mottem Zgromadzenia są słowa: Copiosa apud Eum redemptio („obfite u Niego odkupienie”).

Zgromadzenie zrodziło się z doświadczenia ogromu duchowej i materialnej nędzy ludzkiej, z którą Alfons de Liguori spotkał się na ulicach Neapolu i wśród górskich pasterzy. Te doświadczenia pomogły mu zrozumieć, iż zupełne opuszczenie, w jakim pozostawał prosty lud, nie pozwala na poświęcenie mu tylko jakiejś sporadycznej misji, ale wymaga stałej obecności Kościoła, która pozwoliłaby temu ludowi odkryć, że wszyscy są naprawdę dziećmi Bożymi.

Pierwszym redemptorystą, który dotarł do Polski, był św. Klemens Hofbauer (1751–1820), pochodzący z Moraw. Przybył on wraz z dwoma współbraćmi do Warszawy w lutym 1787 r. Wówczas nazwano ich benonitami – od wezwania kościoła św. Benona, przy którym osiedlili się redemptoryści. Podjęli przy nim niestrudzoną działalność duszpastersko-misyjną, która zyskała miano „nieustannej misji”. Szczególną uwagę zwracano na uroczyste sprawowanie Eucharystii, codzienne głoszenie słowa Bożego, katechezę i posługę w konfesjonale. Redemptoryści prowadzili też działalność wychowawczą, zakładając sierociniec i szkołę dla chłopców z najbiedniejszych rodzin, a także pierwszą w dziejach polskiej edukacji bezpłatną szkołę zawodową dla dziewcząt. Podejmowali także misje i rekolekcje parafialne, które jednak były utrudnione ze względu na ówczesną politykę zaborców. Ta piękna działalność została przerwana w czerwcu 1808 r., kiedy to władze Księstwa Warszawskiego zniosły klasztor i usunęły redemptorystów z Polski. W 1824 roku ponownie pozwolono rozproszonym redemptorystom osiedlić się w Piotrkowicach k. Kielc, gdzie pod kierunkiem o. Jana Podgórskiego podjęto pracę duszpasterską i stworzono małe seminarium. Jednak i tę wspólnotę władze rosyjskie zlikwidowały w 1834 roku.

Dalszy rozwój redemptorystów w Europie nastąpił po śmierci św. Klemensa Hofbauera w 1820 roku. Po zatwierdzeniu Zgromadzenia przez cesarza austriackiego Franciszka I, w przeciągu czterech lat utworzyli oni w Europie Środkowej cztery nowe domy. W 1832 roku dotarli do Stanów Zjednoczonych Ameryki, gdzie piękny apostolat rozwijali m.in. św. Jan Neumann i bł. Franciszek Ksawery Seelos. W drugiej połowie XIX w. Zgromadzenie objęło prawie cały świat i dotychczas wydało 4 świętych i 15 błogosławionych.

Na terenach polskich na stałe redemptoryści osiedlili się w 1883 roku w Mościskach k. Przemyśla (obecnie Ukraina), dzięki staraniom sługi Bożego O. Bernarda Łubieńskiego (1846–1933). Po tej fundacji nastąpiły kolejne: w Tuchowie, Krakowie, Maksymówce i Warszawie, stopniowo obejmując wszystkie zabory. W roku 1894 została utworzona polska wiceprowincja. W rok później utworzono w Mościskach małe seminarium, w 1900 roku utworzono polski nowicjat, a w 1903 roku własne seminarium. Zgromadzenie rozwijało się tak dynamicznie, że w 1909 roku utworzono polską prowincję, która obecnie jest najliczniejszą w zgromadzeniu. W okresie międzywojennym polscy redemptoryści podjęli zaangażowanie misyjne w Argentynie, zaś w latach 70. XX wieku w Brazylii i Boliwii. Po roku 1989 otworzyły się możliwości pracy ewangelizacyjnej w krajach byłego ZSRR, gdzie obecnie polscy redemptoryści pracują w Rosji, Kazachstanie, na Białorusi i w Ukrainie.

Powołaniem redemptorystów jest pójście za Chrystusem Odkupicielem i głoszenie Dobrej Nowiny o obfitym odkupieniu ludziom religijnie najbardziej opuszczonym, szczególnie ubogim, poprzez misje ludowe i rekolekcje parafialne, a także poprzez misje zagraniczne. Znani są jako wytrawni misjonarze ludowi i kaznodzieje. Prowadzą również duszpasterstwo parafialne, a także specjalistyczne rekolekcje dla duchowieństwa, osób zakonnych i świeckich. Szczególnym zadaniem redemptorystów jest także szerzenie kultu Matki Bożej Nieustającej Pomocy.

Życie, słowa i gesty każdego redemptorysty mają ukazywać, iż ukrzyżowany Chrystus wszystkim przyniósł odkupienie. Mówi o tym dewiza zgromadzenia: Copiosa apud Eum Redemptio (obfite u Niego odkupienie). Strojem redemptorystów jest czarny habit przepasany pasem z różańcem oraz szeroka biała koloratka nakładana na kołnierz.

Obecnie redemptoryści prowadzą w Polsce 18 parafii i opiekują się kilkoma sanktuariami: Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Krakowie, Toruniu i Elblągu, Gliwicach, Matki Bożej Tuchowskiej w Tuchowie, Matki Bożej Strażniczki Wiary w Bardzie Śląskim, NMP Gwiazdy Ewangelizacji i św. Jana Pawła II w Toruniu oraz sanktuarium Świętego Krzyża w Braniewie.

Podejmują także apostolstwo pióra, prowadząc wydawnictwo i kwartalnik teologiczno-duszpasterski „Homo Dei”, a także rocznik naukowy „Studia Redemptorystowskie”. Od ponad 30 lat rozwijają w Polsce apostolat i oddziaływanie religijno-społeczne poprzez Radio Maryja, TV Trwam oraz Akademię Kultury Społecznej i Medialnej.

Prowincja Warszawska prowadzi również własne Wyższe Seminarium Duchowne w Krakowie, a także posiada nowicjat w Lubaszowej i postulat w Tuchowie.

W głoszeniu Dobrej Nowiny redemptoryści zwracają szczególną uwagę na współpracę ze świeckimi i troskę o młodzież. W tym zakresie dużą pomocą jest prowadzenie szkół nowej ewangelizacji i innych grup duszpasterskich przy niektórych ośrodkach. Od 1991 r. w Prowincji działa Zespół Misyjny „Wschód”, skupiający świeckich i redemptorystów, którego zadaniem jest niesienie pomocy duszpasterskiej parafiom katolickim na terenach byłego ZSSR poprzez organizowanie rekolekcji zwłaszcza dla dzieci i młodzieży.

Obecnie Prowincja Warszawska Redemptorystów w Polsce posiada dwadzieścia sześć domów, a redemptoryści polscy pracują w 18 krajach na różnych kontynentach: w Albanii, Argentynie, Brazylii, Boliwii, Kanadzie, Stanach Zjednoczonych, w Togo, Rosji, Kazachstanie, Białorusi, Czechach, Austrii, Niemczech, Danii, Hiszpanii, Portugalii i Włoszech.

Zgromadzenie Redemptorystów liczy obecnie ponad 4500 członków posługujących w 82 krajach na całym świecie. Polska prowincja, której władze znajdują się w Warszawie, liczy 302 współbraci. Oprócz tego poza granicami Polski pracuje 40 polskich redemptorystów, którzy należą do innych prowincji. Dom generalny Zgromadzenia znajduje się w Rzymie.