Siostra Anna Bałchan była gościem ostatniego otwartego wieczoru modlitwy zorganizowanego przez wspólnotę Strumienie Wody Żywej w kościele szkolnym w Bochni. Zakonnica od wielu lat zajmuje się pomocą osobom uwikłanym w prostytucję, dotkniętym przemocą seksualną, fizyczną i psychiczną, ofiarom handlu kobietami. I żeby była jasność - jak mówi - nie ona sobie tę robotę wymyśliła. Na ulicę posłali ją przełożeni, Kościół.

Tematem wieczoru stała się nadzieja i to, jak ją odzyskać, a poprowadziło go słowo z Ewangelii o uczniach zdążających do Emaus, którym towarzyszył w tej drodze Jezus, a oni Go nie rozpoznali. Podczas półtoragodzinnej konferencji s. Anna wciąż wracała do słów, które wypowiadają w tym fragmencie uczniowie „A myśmy się spodziewali”. Na przykładzie własnych doświadczeń pokazywała, jak bardzo trudno jest nam zawierzyć Bogu, układamy wszystko po swojemu, mamy swoje wizje Kościoła, tego, co powinien zrobić proboszcz, mamy swoje oczekiwania wobec innych i Pana Boga, a On i tak wszystko prowadzi po swojemu.

Opowiadała o chorobie nowotworowej swojej mamy, dla której modliła się o cud uzdrowienia, a on się nie zdarzył. W bólu i cierpieniu nie potrafiła dostrzec, jak Pan Bóg ją i jej rodzinę przez to doświadczenie prowadził, podsyłał aniołów z pomocą. To zobaczyła już później. - Bóg jest z nami cały czas, niezależnie od tego, czy my to czujemy, czy nie, ale nie pcha się na chama - przekonywała.

Mówiła w Bochni o swojej prostej, żywej relacji z Panem Bogiem, z którym potrafi się pokłócić, obrazić na Niego, bo cierpienie dzieci w hospicjum, z którym jest zaprzyjaźniona od niemal 30 lat, trudno jej przyjąć i zrozumieć. Bogu całkowicie i wiele razy oddała swoje życie. Świadkiem cudów była nieraz, łącznie z uzdrowieniem z nałogu narkotykowego.

Posłuchaj fragmentu:

Nauczyła się nikogo nie oceniać, tylko towarzyszyć i słuchać. We wszystkich widzi dzieci Pana Boga. Bez tej świadomości i bez zawierzenia Jemu nie udźwignęłaby historii ich życia, a już od 26 lat zajmuje się ofiarami handlu ludźmi. Nikogo nie nawraca na siłę, ale daje swoje 100 procent, resztę zostawia Panu Bogu. I takim podejściem zdarza się jej burzyć antyklerykałom poukładany już światopogląd na Kościół. Raz nawet ktoś ją zapytał: „Siostro, dlaczego nas siostra nie nawraca?”. „Sam się nawróć!” - odpowiedziała z typowym dla siebie poczuciem humoru.

Wie, że nie udźwignie całego cierpienia, które widzi, nikogo nie zbawi, ale też nie musi. Już to zrobił Pan Jezus. On za każdego umarł na krzyżu. Na ulicy są Jego dzieci, a my jako chrześcijanie mamy być dla innych znakiem nadziei i dawać z siebie 100 procent.

Z dystansem do siebie, twardo stąpająca po ziemi, kobieta z krwi i kości obrazowo opisywała, jak świadczenie o Bożej miłości i oddanie się Panu wygląda w praktyce, kiedy czasem zgniły arbuz po tobie poleci albo słuchasz historii, jakich słyszeć byś nie chciał, bo już w tobie zostaj, albo kiedy brakuje ci na ogrzewanie, a masz w domu pełno niemowlaków. Siostra Anna na co dzień mieszka w placówce, w której schronienie znajdują kobiety - ofiary handlu ludźmi i przemocy domowej - ze swoimi dziećmi.

- Nie miałyśmy pieniędzy na olej i piec zgasł. Wiedziałyśmy, że w ośrodku momentalnie zrobi się zimno. Już miałyśmy zabierać kobiety i dzieci i atakować klasztor, lokując w każdej celi po jednym dzieciątku. I stało się coś niesamowitego. Przyszedł do nas muzyk, z którym kiedyś się spotkałam i dostał ode mnie obrazek z Matką Bożą Królową Pokoju z Medjugorja, ale nie byliśmy zaprzyjaźnieni. W każdym razie on umówił się z Panem, że jak mu coś wyjdzie, to on odpali kasę jakiejś tam grupie. I przyszedł z tymi pieniędzmi do nas, mimo że takich grup jak my jest wiele. Nie było tego tyle, że mogłybyśmy całą cysternę oleju kupić, ale na tę chwilę ratowało. Dopytywałam go, dlaczego przyszedł akurat do nas, to sam nie wiedział. Akurat obrazek, który ode mnie dostał, wypadł mu z brewiarza - mówiła s. Anna.

Siostra Anna Bałchan należy do Zgromadzenia Sióstr Maryi Niepokalanej. Jest jednym z założycieli i prezesem Stowarzyszenia Po MOC dla Kobiet i Dzieci im. Marii Niepokalanej w Katowicach. Nie mieszka w klasztorze, ale w Ośrodku Rehabilitacyjno-Wychowawczym dla ofiar przemocy. W tym mieście od 8 lat jej stowarzyszenie buduje Centrum Rodziny im. św. Józefa, w którym będzie żłobek „Puszek Kłębuszek”, sala sensoryczna z terapią światłem; kuchnia, która obsłuży catering dla żłobka, rodzin, seniorów i wszystkich chętnych; przestrzeń szkoleniowo-warsztatowa; kawiarenka z wyjściem na taras; gabinet terapeutyczny; kaplica oraz pomieszczenia dla sióstr prowadzących Centrum. Ma ono stać się miejscem, w którym się kocha i uczy kochać, słucha i uczy słuchać, w którym najważniejsze są relacje i więzi międzypokoleniowe. Budowa jest już na ukończeniu. Wsparli ją także uczestnicy bocheńskiego spotkania. Nie zabrakło też wspólnej modlitwy. Posłuchaj: