Nastała Cisza przejdź do galerii

Dzień po burzy. Świat się zatrzymał. Nawet już wiatr nie dawał oznak swojej obecności, nie poruszał liśćmi ani nie świszczał, gdy przelatywał przez dziury w starych oknach i drzwiach. W powietrzu roznosiła się woń czystej melancholii oraz wilgoci. Na ulicach nie było ani jednej duszy. (zdj.1)

Niebo nadal łkało i upuszczało swe łzy. Czekało na słońce, które osuszy wszystkie smutki i bóle. Kiedy nie widać blasku o słońcu przypominają mi kwiaty, których delikatne płatki łagodnie świeciły własną łuną. To taki znak Opatrzności, który nie zawsze każdy z nas dostrzega. Zazwyczaj do słońca porównujemy słoneczniki, ale są mniejsze rośliny, których nie zauważamy lub unikamy z myślą, że to chwasty. (zdj.2)

W takie dni echo odbija się po lesie. Nie słychać czarujących i ukochanych ballad śpiewanych przez ptaki, nie słychać bzyczenia pszczół i trzmieli zapylających kwiaty. Bluszcz leniwie ciągnie się po słupach. Wierzby wiły się na dół zasłaniając swe korzenie. Magnolia wypuszcza małe liście i otrząsa się z płatków, które z odcieni różu z dnia na dzień zmieniają się w miedziany brąz. (zdj.3)

Zastanawiam się, czy rośliny czują i uczucia mają. Czy podczas burzy drzewa czują strach? Czy patrzą na błyskawice ze strachem? Czy czują dyskomfort, kiedy mają deszcz na liściach? Myślę, że drzewa patrząc na resztki dawnych braci i sióstr czują tęsknotę, że już nie mogą patrzeć na liście i kwiaty dawniej wypuszczane, a dzisiaj w proch i ściółkę zagrzebane.

Ostatnio zauważyłam na środku łąki drzewo. Czy takie drzewo nie jest samotne? (zdj. 4)

Pamiętam jak moja babcia mówiła, że w starej altanie, dwie dziewczyny spotykały się. Jedna niczym łania do Afrodyty porównywana, druga, jak noc tajemnicza, lecz w oczach gwiazdy nosiła. Mówiły: "Póki śmierć nie rozłączy, zawsze razem w przyjaźni i w zgodzie". Do dziś altana stoi, zniszczona przez zjawiska pogodowe i szczątki legendy w sercu zwisły. (zdj.5)

Zagłosuj na pracę klikając w poniższy link:

Nastała cisza