Kościół... Nasza drewniana i zabytkowa perła architektury i symbol wiary, dom Boga i wszystkich ludzi wierzących. Niektórzy powiedzą, że to najzwyklejsza w świecie fotografia, po prostu zdjęcie bez głębszego znaczenia, jak każde. Inni zaś ujrzą w niej coś więcej, zadumę i refleksję, radość nie do opisania, miłość i co najważniejsze BOGA.

Nasza zabytkowa świątynia (tak jak każdy kościół katolicki) jest niezwykła, gdyż mieszka w niej Bóg, a te drewniane ściany, nadgryzione przez czas, kryją w sobie bogactwo historii. Od wieków bowiem słychać w nich dźwięki muzyki, pięknie wydobyte z naszych organów, słychać też wszelkiego rodzaju pieśni i modlitwy. Mogłoby się wydawać, że ten budynek i niewysoki mur oddziela nas od Boga, lecz wcale tak nie jest. Moim zdaniem tworzy on szczególną przestrzeń wewnętrznego spokoju, wyciszenia oraz skupienia. A gdy wejdziemy do środka, usiądziemy w ciszy, to można zatopić się w modlitwie – rozmowie z Bogiem i usłyszeć bicie swego serca.

Ścieżka wokół kościoła, choć nie wybrukowana, z pewnością pamięta kroki każdego z wiernych naszej parafii, którzy nią przechodzili przez wiele lat na mszę świętą i nabożeństwa. Czy to wielopokoleniowe oddanie się Bogu nie jest cudowne? Z pewnością jest! Dziadkowie uczą wnuków modlitw, rodzice pokazują dzieciom jak żyć, a i my sami odkrywamy Boga w codzienności i chcemy z Nim także przebywać. Mam nadzieję, że z upływem czasu nasz kościół nie opustoszeje, nie stanie tylko zabytkiem odwiedzanym przez turystów, lecz będzie nadal żywym miejscem wiary następnych pokoleń.

Dzwonnica czasu... Ten wielowiekowy dzwon przykościelny wzywa nas do modlitwy i przypomina o każdej mszy świętej, lecz to nie jedyna jego funkcja! - codziennie w południe przypomina nam także o odmawianiu modlitwy "Anioł Pański", słyszymy go w czasie pogrzebu, a także w wielkie święta np. Wielkanoc. Jego dźwięk z pewnością niesie w sobie radość i zadumę oraz łączy przeszłość z teraźniejszością.

Każdy z nas w życiu nieustannie dokonuje prostych, choć czasem trudnych wyborów, które kształtują nasze ziemskie i duchowe życie. Powinniśmy zawsze brać pod uwagę to, co może się zdarzyć w przyszłości, wybierając określoną drogę, czy podejmując konkretne działanie. Jeśli dokonamy dobrego wyboru czujemy, że wszystko się układa i idzie po naszej myśli. Lecz chwila! A co jeśli wybiorę źle? Należy pamiętać, że jesteśmy tylko ludźmi i każdy z nas popełnia błędy, ale też każdy z nas może wrócić na właściwą drogę. Każdy drogowskaz sam w sobie może wydawać się zwykły, lecz gdybyśmy się przy nim zatrzymali i przyjrzeli się dokładnie, stanie się dla nas przypomnieniem, że trzeba iść według jego wskazań, dokonując licznych wyborów. Idąc jednak według drogowskazów życia, jakimi są przykazania Boże i prawdy wiary, na pewno pójdziemy właściwą drogą i osiągniemy zamierzone cele - zarówno te ziemskie, jak i duchowe - wieczne.  

Zagłosuj na pracę klikając w poniższy link:

Echa przeszłości